Gisteren is Doc Watson gestorven
Arthel Lane Watson of Doc Watson (Deep Gap, North Carolina, 3 maart 1923- 29 mei 2012) was een gitaarspeler, liedjesschrijver en zanger van bluegrass-, folk-, country- en gospelmuziek.
Door een ooginfectie verloor Watson zijn gezichtsvermogen al voor zijn eerste verjaardag.
Arthel Lane Watson leerde op jonge leeftijd banjo spelen. Daarna legde hij zich toe op de gitaar. Als Doc Watson maakte hij in de jaren 60 furore met muziek die diep geworteld is in de bluegrass, country, blues en gospel.
Hij trad vaak op samen met zijn zoon (Eddy) Merle Watson die in 1985 op 36-jarige leeftijd om het leven kwam door een tractorongeluk op zijn boerderij. Na het ongeval van Merle werd Doc begeleid door Jack Lawrence (gitarist), later ook door Richard Watson, de zoon van Merle.
Hij stond bekend om de snelheid waarmee hij zijn snaren tokkelde en collega-muzikanten verbluft deed staan. Watson bespeelde ook andere instrumenten, zoals de mondharmonica, maar wist op de gitaar boven zichzelf uit te stijgen. Zijn spel werd door bewonderaar Bob Dylan eens omschreven als 'stromend water'.
Watson werd pas in 1960 ontdekt, opvallend laat voor iemand die naderhand bekend zou worden om de authenticiteit die zijn spel aankleefde. Op de golven van de heropleving van het folkgenre steeg zijn ster.Hij werd bekend door zijn optreden op het Newport Folk Festiva van 1963. Zijn eerste plaat volgde het jaar nadien.Zijn naam werd in één adem genoemd met die van Bill Monroe, grondlegger van de bluegrass, en de onlangs overleden banjovirtuoos Earl Scruggs.
Hij bespeelt zijn gitaar zowel met plectrum (flatpicking) als met de vingers (fingerpicking) maar is meest bekend voor zijn flatpick-werk. Het was vooral het solerend spelen van de old-time fiddle tunes, wat hij eigenlijk als eerste deed, wat hem deed doorbreken. Zijn virtuositeit, gecombineerd met zijn authenticiteit als mountain musician, maakte hem tot een zeer invloedrijk figuur in de folkmuziek van de vroege jaren zestig. Zijn snelle en flitsende bluegrass-gitaarstijl werd overgenomen door anderen als Clarence White en Tony Rice.
Zijn kenmerkende, iets nasale, zangstijl ontwikkelde hij via zijn repertoire van bergballades die hij oppikte in zijn 'thuisland' in Deep Gap, North Carolina.
Ik heb Doc Watson leren kennen via zijn eerste plaat uit 1964, die ik ontdekte een paar jaren later. Zijn "Deep River Blues" was een van de eerste nummers die ik leerde spelen.
Doc's Guitar
Sitting on top of the world
Door een ooginfectie verloor Watson zijn gezichtsvermogen al voor zijn eerste verjaardag.
Arthel Lane Watson leerde op jonge leeftijd banjo spelen. Daarna legde hij zich toe op de gitaar. Als Doc Watson maakte hij in de jaren 60 furore met muziek die diep geworteld is in de bluegrass, country, blues en gospel.
Hij trad vaak op samen met zijn zoon (Eddy) Merle Watson die in 1985 op 36-jarige leeftijd om het leven kwam door een tractorongeluk op zijn boerderij. Na het ongeval van Merle werd Doc begeleid door Jack Lawrence (gitarist), later ook door Richard Watson, de zoon van Merle.
Hij stond bekend om de snelheid waarmee hij zijn snaren tokkelde en collega-muzikanten verbluft deed staan. Watson bespeelde ook andere instrumenten, zoals de mondharmonica, maar wist op de gitaar boven zichzelf uit te stijgen. Zijn spel werd door bewonderaar Bob Dylan eens omschreven als 'stromend water'.
Watson werd pas in 1960 ontdekt, opvallend laat voor iemand die naderhand bekend zou worden om de authenticiteit die zijn spel aankleefde. Op de golven van de heropleving van het folkgenre steeg zijn ster.Hij werd bekend door zijn optreden op het Newport Folk Festiva van 1963. Zijn eerste plaat volgde het jaar nadien.Zijn naam werd in één adem genoemd met die van Bill Monroe, grondlegger van de bluegrass, en de onlangs overleden banjovirtuoos Earl Scruggs.
Hij bespeelt zijn gitaar zowel met plectrum (flatpicking) als met de vingers (fingerpicking) maar is meest bekend voor zijn flatpick-werk. Het was vooral het solerend spelen van de old-time fiddle tunes, wat hij eigenlijk als eerste deed, wat hem deed doorbreken. Zijn virtuositeit, gecombineerd met zijn authenticiteit als mountain musician, maakte hem tot een zeer invloedrijk figuur in de folkmuziek van de vroege jaren zestig. Zijn snelle en flitsende bluegrass-gitaarstijl werd overgenomen door anderen als Clarence White en Tony Rice.
Zijn kenmerkende, iets nasale, zangstijl ontwikkelde hij via zijn repertoire van bergballades die hij oppikte in zijn 'thuisland' in Deep Gap, North Carolina.
Ik heb Doc Watson leren kennen via zijn eerste plaat uit 1964, die ik ontdekte een paar jaren later. Zijn "Deep River Blues" was een van de eerste nummers die ik leerde spelen.
Doc's Guitar
Sitting on top of the world
Geen opmerkingen:
Een reactie posten