Status Quo, Ook wel bekend als The Quo of gewoon Quo, is een Engelse rock band wiens muziek gekarakteriseerd wordt door een sterke boogie en boogie-woogie stijl. De wortels van de groep lagen bij "The Spectres" opgericht door schoolgangers Francis Rossi en Alan Lancaster in 1962. Na diverse line-up veranderingen, werd de band eind 1967 "The Status Quo", hetgeen uiteindelijk "Status Quo" werd in 1970. Ze hadden uiteindelijk meer dan 60 bekende hits in het Verenigd Koninkrijk, meer dan welke andere rock band ook in de geschiedenis. 22 van hun singles bereikten de top tien in het Verenigd Koninkrijk.
De band begon in de Underground rock in de jaren 60 onder de naam The Spectres.
Rond 1967 ontdekten ze de psychedelische rock en veranderden ze hun naam in Traffic en niet veel later in Traffic Jam (om verwarring te voorkomen met de band Traffic van Steve Winwood). Aan het einde van dat jaar trokken ze Rick Parfitt aan en noemden ze zich Status Quo. Na een korte psychedelische periode met enkele hits zoals 'Pictures of Matchstick Men', 'Blackveils of Melancholy' en Ice in the Sun' veranderde Quo van stijl met het album Dog of two head. Geleidelijk werd met de albums Piledriver en Hello begin jaren zeventig een breed publiek bereikt. De band ontwikkelde een eigen kenmerkende stijl van weinig akkoorden, makkelijke teksten en een stevig ritme.
Ik heb ooit twee singeltjes van die zgn. Pre-Quo periode gevonden (beiden voor twee keren niets in een rommelbak)
Dit zijn ze:
The Spectres
1. "Hurdy Gurdy Man" (Lancaster/Barlow)
2. "Laticia" (Lancaster)
Traffic Jam
3. "Almost but not quite there"
4. "Wait just a minute"
Een weetje : "Almost but not quite there" werd verboden op de BBC wegens openlijke sexuele lyrics.
De band begon in de Underground rock in de jaren 60 onder de naam The Spectres.
Rond 1967 ontdekten ze de psychedelische rock en veranderden ze hun naam in Traffic en niet veel later in Traffic Jam (om verwarring te voorkomen met de band Traffic van Steve Winwood). Aan het einde van dat jaar trokken ze Rick Parfitt aan en noemden ze zich Status Quo. Na een korte psychedelische periode met enkele hits zoals 'Pictures of Matchstick Men', 'Blackveils of Melancholy' en Ice in the Sun' veranderde Quo van stijl met het album Dog of two head. Geleidelijk werd met de albums Piledriver en Hello begin jaren zeventig een breed publiek bereikt. De band ontwikkelde een eigen kenmerkende stijl van weinig akkoorden, makkelijke teksten en een stevig ritme.
Ik heb ooit twee singeltjes van die zgn. Pre-Quo periode gevonden (beiden voor twee keren niets in een rommelbak)
Dit zijn ze:
The Spectres
1. "Hurdy Gurdy Man" (Lancaster/Barlow)
2. "Laticia" (Lancaster)
Traffic Jam
3. "Almost but not quite there"
4. "Wait just a minute"
Een weetje : "Almost but not quite there" werd verboden op de BBC wegens openlijke sexuele lyrics.
Joski,
BeantwoordenVerwijderenAlweer merci voor dit onverwachte pareltje !
Groet
Jovan