John Mayall was de vader van de Britse blues.
Zowat elke bluesgitarist van betekenis in Engeland passeerde via hem en zijn Blues Breakers.
Hij had toegang tot zeer veel oude, Amerikaanse bluesplaten en was vooral onder de invloed van de Chicago Blues.
Dit album was zijn best verkochte.
Toch is het niet een onverdeeld succes in mijn ogen.
De bezetting :
John Mayall – zang, harmonica, piano, harpsichord, orgel, harmonium, gitaar
Mick Taylor – lead guitar, Hawaiiaanse gitaar
Chris Mercer – tenor, baritone saxophone
Dick Heckstall-Smith – tenor, soprano saxophone
Jon Hiseman – drums, percussie
Henry Lowther – cornet, viool
Tony Reeves – string bass, basgitaar
Kant A bevat de suite Bare Wires, een soort potpourri van meer dan 20 minuten met enkele interessante tempo- en stijlwisselingen en zelfs wat jazzinvloeden. Niet slecht maar je bent het vergeten vooraleer het nummer ten einde is.
De echte John Mayall is terug te vinden op kant B. Daarop toont John Mayall waarom elke Britse bluesgitarist aan hem schatplichtig is. Mooie blues songs die goed in elkaar zitten en waarop elke muzikant zich volledig kan uitleven.
Dit album was het laatste waarop de naam “Bluesbreakers” voorkwam. Mick Taylor zou spoedig de groep verlaten om bij de Rolling Stones te gaan soleren, Hiseman, Reeves, and Heckstall-Smith vormden Colosseum en John Mayall zou verder gaan als trio met Jon Mark en John Almond. In die bezetting zag ik Mayall in het Brusselse theatre 140.
Bare Wires is voor de helft steengoed, de andere helft is.... een leuk extraatje.
I'm a stranger
Zowat elke bluesgitarist van betekenis in Engeland passeerde via hem en zijn Blues Breakers.
Hij had toegang tot zeer veel oude, Amerikaanse bluesplaten en was vooral onder de invloed van de Chicago Blues.
Dit album was zijn best verkochte.
Toch is het niet een onverdeeld succes in mijn ogen.
De bezetting :
John Mayall – zang, harmonica, piano, harpsichord, orgel, harmonium, gitaar
Mick Taylor – lead guitar, Hawaiiaanse gitaar
Chris Mercer – tenor, baritone saxophone
Dick Heckstall-Smith – tenor, soprano saxophone
Jon Hiseman – drums, percussie
Henry Lowther – cornet, viool
Tony Reeves – string bass, basgitaar
Kant A bevat de suite Bare Wires, een soort potpourri van meer dan 20 minuten met enkele interessante tempo- en stijlwisselingen en zelfs wat jazzinvloeden. Niet slecht maar je bent het vergeten vooraleer het nummer ten einde is.
De echte John Mayall is terug te vinden op kant B. Daarop toont John Mayall waarom elke Britse bluesgitarist aan hem schatplichtig is. Mooie blues songs die goed in elkaar zitten en waarop elke muzikant zich volledig kan uitleven.
Dit album was het laatste waarop de naam “Bluesbreakers” voorkwam. Mick Taylor zou spoedig de groep verlaten om bij de Rolling Stones te gaan soleren, Hiseman, Reeves, and Heckstall-Smith vormden Colosseum en John Mayall zou verder gaan als trio met Jon Mark en John Almond. In die bezetting zag ik Mayall in het Brusselse theatre 140.
Bare Wires is voor de helft steengoed, de andere helft is.... een leuk extraatje.
I'm a stranger
Hartley Quits
Geen opmerkingen:
Een reactie posten