Op de draaitafel : Arthur Alexander - You better move on (DOT DLP 3434) (1962)

Op de draaitafel deze morgen, kwestie van de dag goed te beginnen...

Arthur Alexander (10 Mei 1940 – 9 Juni 1993) is bekend van diverse hits, die gecoverd zijn door onder meer The Beatles en The Rolling Stones.

Arthur Alexander tekende bij Muscle Shoals als zanger, toen een betrekkelijk nieuw label. Bij dit label scoorde hij zijn eerste hits, die ook meteen de eerste hits van het label waren.

Het eerste succes werd geboekt met "You Better Move On", dat gecoverd werd door The Rolling Stones. Daarna volgden "Anna" (The Beatles), "Soldier of Love" (The Beatles opnieuw) en "Set Me Free" (gecoverd door Esther Philips en Joe Tex). Hieruit bleek wel dat hij goed was in het arrangeren van muziek, net als in het schrijven van songteksten.

Alexander switchte naar een ander label, maar het succes bleef weg. In 1975 scoorde hij nog een bescheiden hitje met "Everyday I Have To Cry". Daarna werkte hij vooral als buschauffeur. In 1993 besloot Alexander zijn muzikale aspiraties nieuw leven in te blazen. Hij tekende bij een nieuw label en begon weer met optreden. Maar het was hem niet gegund: hij overleed een maand na het tekenen van het contract aan een hartaanval.

Dit is die eerste lp, uit de tijd dat een lp nog minder dan een half uur muziek had, maar wat voor een muziek....

Er staat niks slechts op deze lp. Dit zijn ondanks alles mijn favoriete tracks....

You better move on

Love me warm and tender (van Paul Anka)



You're the Reason (van Bobby Edwards)

Jools Holland - Boogie Woogie '78 (1978)

Julian Miles "Jools" Holland (Londen, 24 januari 1958) is een Engels pianist, televisiepresentator en bandleider van zijn orkest Jools Holland & His Rhythm & Blues Orchestra. Hij staat vooral bekend als de presentator van het BBC-programma Later with Jools Holland, mogelijk één van de invloedrijkste muziekprogramma's ter wereld.

Holland brak door als lid van de band Squeeze, die opgericht werd in maart 1974. Holland speelde de keyboards in de band. In 1980 verliet hij de groep omwille van een solocarrière. De groep had tot dat moment drie albums uitgebracht. De eerste soloplaat van Holland kwam al in 1978 uit, de ep Boogie Woogie '78. In de jaren 80 bouwde Holland zijn solocarrière verder uit, wat uiteindelijk leidde tot de oprichting van het orkest The Jools Holland Big Band in 1987, en uiteindelijk Jools Holland & His Rhythm & Blues Orchestra. Het orkest speelt jaarlijks voor gemiddeld 50.000 mensen.[2] In 1983 speelde Holland een lange pianosolo in het lied "Uncertain Smile" van de band The The op hun album Soul Mining.

 

Sinds 1992 presenteert Holland zijn muziekprogramma Later with Jools Holland op de Britse televisiezender BBC Two. In het programma treden zowel gevestigde als onbekende bands en artiesten op, en af en toe speelt Holland met een van hen mee tijdens de opnames. Voor oudjaarsavond maakt Holland altijd de oudjaarsspecial Hootenanny. Naast "Later" maakte Holland ook andere televisieprogramma's voor de BBC, zoals Name That Tune; Don't Forget Your Toothbrush; Beat Route; Jools Meets The Saint en Jools' History Of The Piano.

In 1996 kreeg Holland een platendeal met Warner Brothers. Voor deze platenmaatschappij maakte hij de cd-serie "Jools and Friends", waarbij hij telkens met verschillende artiesten samen speelt. Voorbeelden van deze artiesten zijn onder andere Blur, Coldplay, Sting, George Harrison, Norah Jones, Eric Clapton, Joe Strummer, Robert Plant, Smokey Robinson, Sugababes, Peter Gabriel en Solomon Burke.

Dit is die allereerste EP van Jools uit 1978.

Op de draaitafel : Rashaan Roland Kirk - Blacknuss (1971)

Ik hou van Jazz, en zeker van Roland Kirk.

Rahsaan Roland Kirk (Columbus (Ohio), 7 augustus 1936 - Bloomington (Indiana), 5 december 1977) was een Amerikaans multi-instrumentalist, vooral bekend om zijn vermogen meerdere saxofoons of fluiten tegelijk te bespelen.

Kirks instrumentarium bestond uit alles wat hij te pakken kon krijgen, onder meer de:

Tenorsaxofoon
Stritch (een Spaanse variant op de saxofoon, uit het begin van de 20e eeuw)
Manzello (een Spaanse variant op de saxofoon, uit het begin van de 20e eeuw)
Dwarsfluit
Klarinet
Engelse hoorn
Neusfluit
Politiefluit, evenals allerlei andere fluitjes, die Kirk ook uitdeelde
Gong
Piano
Tamboerijn en aanverwante ritme-instrumenten
Schelpen, om op te blazen

Kirk speelde weinig in andermans bands, maar brak door als side-man bij Charles Mingus. Hij speelde onder meer met McCoy Tyner, John Coltrane en Quincy Jones. Roland Kirk kreeg in 1975 een beroerte die hem gedeeltelijk verlamde, waarna hij nog slechts twee saxofoons tegelijk bespeelde. In 1977 overleed hij aan de gevolgen van een tweede beroerte.

Dit is zijn plaat "Blacknuss" uit 1971. Kirk noemde dit zijn popplaat.

Mijn favoriete tracks zijn "Ain't no sunshine"(van Bill Withers) en "Make it with you" (van Bread)

Vooral natuurlijk de waanzinnig goeie versie van "Ain't no sunshine" is outstanding. Echt een plaat om van te genieten.


Make it with you

Ain't no sunshine

Them (EP Decca) - 1965

Them is een Noord-Ierse band afkomstig uit Belfast, die zijn grootste succes kende tussen 1964 en 1966. Het belangrijkste lid van de groep was van 1963-1966 zanger Van Morrison.

De Britse zanger en songschrijver Van Morrison werd in augustus 1945 geboren in Belfast als George Ivan Morrison.

Als tiener speelde Van Morrison mondharmonica, gitaar en saxofoon in verschillende groepen. Op 16-jarige leeftijd verliet hij de middelbare school om zich bij de The Monarchs aan te sluiten. Met The Monarchs speelde Van Morrison ook op het vaste land van Europa.

Na terugkomst in Noord-Ierland richtte Van Morrison in 1963 Them op, met Billy Harrison (gitaar), Eric Wickson (orgel), Alan Henderson (bas) en Ronnie Millings (drums). 

Hun eerste single werd uitgebracht in augustus 1964, met op de A-kant "Don't start crying now" en aan de achterkant "One two brown eyes". Het succes bleef uit. Onduidelijk is of op die eerste plaat ook inderdaad alle Themleden te beluisteren zijn. Van Morrison en Henderson lijkt dat zeker, maar in de opnamepraktijk werd veelal met studiomuzikanten gewerkt. Daarin was Them niet uniek. Bekend is het verhaal dat Ringo Starr tijdens de opnamen van de eerste Beatles-singel "Love me do" plaats moest maken voor een sessiedrummer. Zo zijn tijdens die eerste Them-opnamen waarschijnlijk gitarist Jimmy Page, organisten Arthur Greenslade en Peter Bardens en drummer Bobby Graham ingezet.

 

De tweede single "Baby, Please don't go" had aanvankelijk ook geen succes en Them vertrok teleurgesteld naar Belfast, om even snel naar Londen terug te komen, toen het nummer een hit bleek. Live kon Them de sound van de plaat in elk geval reproduceren, zoals uit de spaarzame overlevende opnamen blijkt. Het verhaal dat de meeste muzikanten binnen Them hun instrumenten onvoldoende beheersten, wordt daardoor ontkracht. Het succes van het nummer leidde tot de elpee "The Angry Young Them". Hierop is ook de uiteindelijk grootste hit van de band "Gloria" te horen. Deze single bereikte in december 1964 de tiende plaats op de hitparade.

Them kende veel personeelswisselingen. Na "Them again" verschenen nog een aantal albums, maar deze zijn niet zo goed.

Dit is hun eerste en enige Engelse EP, met daarop de twee eerste singles.

Them (Decca DFE8612) - 1965

Op de draaitafel : Peter Blanker – Satan Bedankt (1967)

Echt iets voor 'savonds laat. Dit was de afsluiter van mijn zondag.

Peter Blanker (Rotterdam-Delfshaven, 11 juni 1939) is een Nederlands dichter en artiest, na een carrière als zeeman, druivenplukker en journalist sinds 1961 actief als zanger en gitarist.

Zijn inspiratie zoekt hij bij de Franse chansonnier Georges Brassens en zijn vakgenoot Jules de Corte.

In 1964 brengt hij een eerste plaat uit. De EP Peter Blanker Zingt Houtepoot. Zijn volgende EP is De Deserteur met Nederlandstalige bewerkingen van vier antimilitaristische liedjes van Boris Vian. De vertaling is van Ernst van Altena.
Drie jaar later verschijnt zijn eerste lp, “SATAN BEDANKT” met chansons van Brassens, Ferré, Van Altena, De Corte en hemzelf.

In die tijd heb ik Peter Blanker gezien tijdens een optreden voor studenten te Gent, een ssort kleinkunstavond.

Daarna geraakt hij betrokken bij verschillende projecten voor TV, o.m. voor de AVRO-televisie: De Hollebolleboom.

In 1981 scoort hij onverwachts een echte Hit : “ ‘t Is moeilijk bescheiden te blijven”, een vertaling van It’s hard to be humble van de Amerikaanse countryzanger Mac Davis.

Mijn moeder koopt het singeltje prompt voor mij, omdat ze vindt dat het over mij gaat (!)

Voor Kinderen voor Kinderen produceerde hij in de beginjaren een aantal liedjes, waaronder ‘Oh dat huiswerk’. Elf jaar lang verzorgde hij het radioprogramma Levenslief en levensleed voor de KRO.

Vanaf 2003 gaat hij op afscheidstoernee, en sindsdien leeft hij teruggetrokken op de Schotse Shetlandeilanden waar hij onder meer werkt aan zijn debuutroman.

Dit is die eerste lp, die ik altijd heb gekoesterd, al was het maar om de prachtige vertaling van het Brassensliedje “Dans l’eau de la claire fontaine”

Jij

Wijwaterkwast en zwaard



In de vijver

Op de draaitafel : Ralph McTell / You well meaning brought me here (1971)

Ralph McTell (Farnborough, 3 december 1944) is een Britse singer-songwriter en gitaarspeler, die een belangrijke rol gespeeld heeft in de folk in Groot-Brittannië in de jaren '60.

Zijn bekendste nummer is "Streets of London" dat wereldwijd door meer dan 200 artiesten is gecoverd

In het college raakte McTell geïnteresseerd in de beatnikcultuur. Naast het lezen van werken van o.a. Jack Kerouac en Allen Ginsberg, ontdekte hij de Afro-Amerikaanse muziek. Geïnspireerd door artiesten als Ramblin' Jack Elliott, Robert Johnson en Muddy Waters, kocht hij een gitaar en begon te oefenen.

Samen met een groep van vrienden die dezelfde muziekinteresse hadden, trok hij er vaak op uit. Hij werd overgehaald om in een bluegrassband te spelen die "The Hickory Nuts" heette, en die heel Engeland doortrokken.

McTell begon ook buiten Engeland te reizen. Zo bezocht hij Frankrijk, België, Duitsland, Italië, Joegoslavië en Griekenland. Hij kwam vaak in Parijs, waar hij samen met een vriend uit Croydon zijn geld verdiende door als straatmuzikant bij de rij wachtenden voor de bioscoop te gaan spelen. In Parijs ontmoette hij ook een Amerikaanse gitarist, Gary Petersen, van wie hij veel bijleerde over o.a. ragtime. Ik zal later op deze wonderlijke man nog eens terugkomen.

In de lente van 1966 ontmoette McTell een andere uitwijkeling in Parijs, de Noorse Nanna Stein. Al snel werden ze onafscheidelijk. Toen ze terug in Engeland waren, woonden ze in een caravan in Cornwall. Samen met Wizz Jones, die hij had ontmoet op zijn reizen door Engeland, trad hij regelmatig op in Cornwall. Het was ook Jones die de naam "McTell" voorstelde, naar de artiest Blind Willie McTell.

In 1967 sloot McTell een deal met Transatlantic Records en tegen het einde van het jaar was zijn eerste album klaar. Eight Frames a Second werd uitgegeven begin 1968. De uitgave van het album betekende meer werk, en dus werd Bruce (McTells broer) zijn manager en booking agent.

Op zijn tweede album Spiral Staircase uit einde 1968 stond de eerste versie van "Streets of London". Zijn derde album, My side of your window werd door het tijdschrift Melody Makers tot "Folk album of the month" uitgeroepen. Hierna kwamen nog vele albums bij Transatlantic uit.

 

Ralph McTell heeft prachtige muziek geschreven. “You Well Meaning Brought Me Here” is een album uit 1971. Ik kocht het ooit voor 67Fr. in de veldstraat in Gent.

“That Old Brown Dog”  gaat over een groep dorpsbewoners die een oude hond uit zijn lijden willen verlossen. Een heel aangrijpende lied.

“First and Last Man” is mijn favoriete track van deze ietwat vergeten elpee.


That old brown dog

First and Last Man

John Leyton - Beautiful Dreamer (1963)

Net als de meer bekende Adam Faith had John Leyton veel succes in Groot-Brittannië in het begin van de jaren '60 als tienerpopidool. 

"Johnny Remember Me" en "Wild Wind" waren grote hits voor Leyton in 1961.

Deze EP is uit 1963 en bevat de latere hit “Beautiful Dreamer” gecoverd door Billy J. Kramer and the Dakotas.

Niet echt een collector’s item... maar toch.