Hello Mary Lou Goodbye Heart

The Sparks 

Hello Mary Lou Goodbye Heart
(Gene Pitney/Cayet Mangiaracina)

Eerste Opname met die naam : Johnny Duncan (1960) (label: Leader)

Johnny Duncan was een C&W artiest uit Clovis, New Mexico.

Gene Pitney moet de credits al een tijdje delen met Cayet Mangiaracina. Hij is de auteur van Merry, Merry Lou, voor het eerst opgenomen door The Sparks in 1957 (Decca) en gecoverd door Bill Haley ('57) en Sam Cooke ('58) als Mary, Mary Lou.

Mangiaracina was een geestelijke uit Atlanta en werd pastoor in Hammond, LA (plaatselijk bekend als 'The rock & roll priest'). Decca spande een proces aan tegen Hello Mary Lou en won.

Covers zijn : Ricky Nelson (1961) [n°1 NL & B als Hello Mary Lou; in Amerika begonnen als B-kant van Travelin' Man], Jan & Kjeld (1961) [hit in het Duits], Blue Diamonds (1962) , Gene Pitney (1962) [auteur op album The Many Sides Of Gene Pitney, versie die ouder is dan de eerst uitgebrachte van Duncan], Petula Clark (1962) [als Bye bye mon amour], Vince Taylor (1967) , Seekers (1968) , Bobby Lewis (1970) , Creedence Clearwater Revival (1972) , New Riders Of The Purple Sage (1973) , Statler Brothers (1985) , Queen (1986) [Live At Wembley], Seldom Scene (1987) , An & Jan (2006) [als Hallo Marjolein; An is Marjolein Meijers van De Berini's],

Hier zijn :

00 The Sparks - Merry Merry Lou (Hello Mary Lou)
01 Johnny Duncan - Hello Mary Lou Goodbye Heart
02 Gene Pitney (demo 1960 ) - Hello Mary Lou
03 Gene Pitney - Hello Mary Lou
04 Ricky Nelson - Hello Mary Lou
05 New Riders Of The Purple Sage - Hello Mary Lou Goodbye Heart
06 Creedence Clearwater Revival - Hello Mary Lou

Peter, Paul and Mary – Le Déserteur (EP WEP 1439) 1964

Peter, Paul and Mary – Le Déserteur (EP WEP 1439) 1964

Deze (franse) EP komt uit het dubbel album “Peter, Paul and Mary In Concert”

De eerste song is Boris Vian’s “Le Déserteur” geschreven uit protest tegen de oorlog in Algerije.

Dan komt een solo van Mary Travers “Single Girl”

“If I had my way” is een Blind Willie Johnson – Reverend Gary Davis song, met Bijbelse verzen uit het Boek van de Rechters 13-16

Eindelijk komt dan “The times they are a Changin’” de openingstrack van het dubbelalbum. Dit zou de titel worden van het nieuwe Dylan album.

Natuurlijk zingt niemand Dylan zoals Dylan zelf. Maar door teveel te luisteren naar die ijzersterke tekst gaan de wonderlijke harmonieën van Peter, Paul en Mary een beetje de mist in.

Probeer eens NIET naar de tekst te luisteren…..

Op de draaitafel : Phyllis Hyman / Interpretations (1977)

Phyllis Hyman ((6 Juli 1949 – 30 Juni  1995)  werd geboren in Philadelphia, Pennsylvania, en groeide op in St. Clair Village, ten zuiden van Pittsburgh. Zij was de oudste van zeven kinderen.

Na highschool sloot ze zich in 1971 aan bij een groepje, “The New Direction”. Rond die tijd kreeg ze een klein rolletje in de film “Lenny”(1974).

Hyman verhuisde naar New York om te werken aan haar carrière. Ze zong achtergrond vocals en werkte in clubs. Het was tijdens een van deze optredens dat ze werd gespot door Norman Connors, die haar een plaatsje aanbood als een zanger op zijn album “You Are My Starship” (1976). Het duo scoorde op de R & B charts met een remake van The Stylistics “Betcha door Golly Wow!”.

Hyman, die muzikaal erg veelzijdig was, zong met Pharoah Sanders en de Fatback Band terwijl ze ondertussen werkte aan haar eerste album. “Phyllis Hyman” werd uitgebracht in 1977 op het  Buddah Records label.

 
Wanneer Arista Records Buddah kocht gaat Phyllis mee.

“Somewhere in my lifetime”, haar eerste album voor Arista, werd uitgebracht in 1978. Het  titelnummer werd geproduceerd door haar toenmalige labelmate Barry Manilow.

De volgende plaat (“You know how to love me”) werd een succes in de R&B charts. Hyman trouwt met haar manager (een oud verhaal) die haar evenaans cocaïne leert kennen.
Het gevolg was een levenslange afhankelijkheid en een financiële puinhoop.

Haar echte eerste hit was “Can’t we fall in love again” uit 1981, een duet met Michael Henderson. Het lied werd opgenomen toen ze optrad in de Broadway musical “Sophisticated Ladies”, een eerbetoon aan Duke Ellington. Ze vertolkte die rol bijna twee jaar en kreeg een Tony Award nominatie voor Beste Support Actress in een Musical.

Problemen tussen Hyman en haar label, Arista, veroorzaakten  een pauze in haar carrière.

Ze gebruikte die tijd om te verschijnen op soundtracks van films, tv-commercials en gastoptredens met Chuck Mangione, The Whispers en The Four Tops. Hyman zong ook op drie tracks op “Looking Out” van  jazz pianist McCoy Tyner (1982). Zij toerde vaak en gaf lezingen.

In 1985 verliet ze Arista na een tumutueus geschil over de rechten op “Never say never again” een song die dezelfde titel had als de James Bond film. De echte aanleiding was echter dat Arista een nieuwe ster had ontdekt, Whitney Houston.

Vrij van Arista in 1985 bracht ze het album “Living All Alone” op Kenny Gamble en Leon Huff’s Philadelphia International label uit. Het volgende album was raak “Prime of my life” bevatte eindelijk haar eerste R&B hit :  “Don’t want to change the world”.

Volgden dan nog een aantal hitjes zoals “Living in Confusion” en”When You Get Right Down to It”.

Met Phyllis gaat het nu weer bergaf en ze brengt een laatste plaat uit “I refuse to be lonely”. Dat was ze ook.

In de namiddag van 30 juni 1995 pleegt ze zelfmoord met een overdosis pentobarbital en secobarbital in haar appartement in New York City.  Zij werd gevonden door haar assistent die beorgd was omdat ze niet kwam opdagen voor een voorstelling in het Apollo Theater.

Haar afscheidsbrief was :
“”I’m tired of singing. I’m tired of living. Those of you that I love know who you are. May God bless you.”

Ze was 45.

Ze was een wonderlijk getalenteerde vrouw die zeer slecht is behandeld door haar platenmaatschappij Arista. Ze werd hier lompweg aan de deur gezet omdat Arista wedde op een nieuwe ster Whitney Houston.

Diana Ross zei over haar “Sweet Phyllis was a bomb, but she didn’t know it”.

Ik heb zes albums van Phyllis die ik stuk voor stuk als schatten beschouw. Ze is zowat tussen R&B en Smooth Jazz, heerlijk.

Dit is haar debuut uit 1977 op Buddah Records. Volgens mij waarschijnlijk het allerbeste dat ze ooit heeft gemaakt.

Loving You, Losing You

No one can love you more

Op de draaitafel : het “Swingin’ Fats Sadi Combo (BN LP 5061)

Op de draaitafel gisteravond : het “Swingin’ Fats Sadi  Combo (BN LP 5061)

Gisteren mateloos genoten van het “Swingin’ Fats Sadi  Combo.

Sadi op Blue Note ?

Eigenlijk niet, want het gaat hier om een heruitgave op het fameuze BN label van een oude 25cm van Vogue uit 1954. (Vogue (F) LD 21)

Personeel :
Roger Guerin (tp, tu) Nat Peck (tb) Jean Aldegon (bcl) Bobby Jaspar (ts) Fats Sadi (vib) Maurice Vander (p) Jean-Marie Ingrand oF Pierre Michelot (b) Jean-Louis Viale (d)

Opgenomen in Parijs op 8  Mei  1954

Big Balcony

Karin

Op de draaitafel : Utopia / Deface the Music (1980)

“Deface the Music”  is een album uit 1980 van de band Utopia met Todd Rundgren, Roger Powell, Kasim Sulton, en John "Willie" Wilcox.

Het concept van het album was om hulde te brengen aan The Beatles. Todd Rundgren schreef een aantal songs bijeen die zeer vergelijkbaar zijn met wat de Fab Four in de verschillende stadia van hun carrière brachten.

Het eerste nummer, 'I Just Wanna Touch You ", werd door Rundgren geschreven voor de film Roadie.  Het werd echter door de producers uit angst voor juridische stappen afgewezen omdat het ietwat te veel klonk als een Beatlessong.

Niettemin is deze plaat voor mij een echte mijlpaal in het werk van de wizard, a true star Todd Rundgren.

Het is een echte Beatles pastiche geworden, een album waar niks slechts op staat, en zo zijn er niet veel. 

 
Het is de elpee die ik om de zoveel tijd nog eens moet draaien, gewoon omdat ze je tussen al de rommel op de radio nog eens herinnert aan hoe het wèl kan.

Een paar jaren tevoren had Todd reeds  "Rain" en "Strawberry Fields Forever" opgenomen voor zijn album uit 1976 "Faithful".

Ik heb geen favoriete tracks uit dit album, alles is er even goed.

I Just Want To Touch You (gebaseerd op Please Please Me + I Want To Hold Your Hand + She Loves You)

Alone (gebaseerd op And I Love Her)



Everybody Else Is Wrong (gebaseerd op  Strawberry Fields Forever + I Am The Walrus)

Een paar onverwachte Dylan Originals

Even tijd voor een paar onverwachte Dylan Originals.

“Walk out in the Rain” is een Dylan-nummer dat Dylan zelf nooit officieel opnam (wel een demo op 1 mei 78 in de Rundown Studios, Santa Monica, CA) en dat in het archief van Jean Kluger belandde.

Zelfs de songcatalogus op Dylans Highway 61 cd-Rom vermeldt Ann Christy als de oudste versie.

Nog een tweede Dylan/Springs-compositie, “If I Don't Be There By Morning”, staat op de B-kant. Helena Springs was backing vocaliste en deelt opvallend veel coauteur credits in de periode onmiddellijk na het uiteengaan van Bob en Sara Dylan.

 

De Outtakes van “Street Legal” :
• "Coming From The Heart (The Road Is Long)" (Bob Dylan & Helena Springs)
• "Stop Now" (Bob Dylan & Helena Springs)
• "Walk Out In The Rain" (Bob Dylan & Helena Springs)

 

 Helena Springs

Bob Dylan - Walk out in the rain

Walk out if it doesn't feel right,
I can tell you're only lying.
If you got something better tonight,
Don't mess up my mind with your crying.

Walk out in the rain,
Walk out with your dreams,
Walk out of my life
If it doesn't feel right
And catch the next train.
Oh, darling, walk out in the rain.

I have come from so far away
Just to put a ring on your finger.
You've said all that you've got to say,
So please don't feel the need to linger.

Walk out in the rain,
Walk out with your dreams,
Walk out of my life
If it doesn't feel right
And catch the next train.
Oh, darling, walk out in the rain.

It's rainin' inside of the city,
My poor feet have walked 'til they're sore.
If you don't want my love, it's a pity,
I guess I can't see you no more.

Walk out in the rain,
Walk out with your dreams,
Walk out of my life
If it doesn't feel right
And catch the next train.
Oh, darling, walk out in the rain.


Deze song werd eveneens gecoverd door Eric Clapton (1978) op “Backless”.  Clapton  moet toen Anns single in handen hebben gehad want ook “If I Don't Be There By Morning” kwam op Backless terecht !

The Motions - I've Waited So Long (EP - VOGUE - INT 18017) 1965 (Frankrijk)

The Motions, Haagse Nederbiet band, in 1964 opgericht door Henk Smitskamp (basgitaar), Robbie van Leeuwen (gitaar), Rudy Bennett (zang) en Sieb Warner (drums).

The Motions komen eind 1964 voort uit Ritchie & the Ricochets, waarin Bennett en van Leeuwen speelden. Deze groep speelde op 8 augustus 1964 in het voorprogramma van de Stones in het Kurhaus. De eerste single van The Motions is in december 1964 It's Gone (geschreven door Van Leeuwen). De single wordt zonder dat de verkoopcijfers daar aanleiding toe geven door Joost den Draaijer en consorten begin 1965 één week in de Veronica Top 40 op nummer 39 geplaatst. Daarmee zijn The Motions de eerste Nederlandse beatgroep die in de hitparade belandt. 

De eerste lp Introduction to The Motions wordt tot op de dag van vandaag beschouwd als een klassieker in de Nederbiet. Met het nummer Wasted Words (geïnspireerd door de rage rond de protestsong) heeft de band de eerste grote hit in 1965. Het blad Muziek Expres reikt aan Van Leeuwen een zilveren award uit voor de verkoop van 25.000 verkochte exemplaren. Daarna volgen de hits elkaar in 1966 in hoog tempo op: Why don't you take it, Every step I take en It's the same old song. Ook komt er een tweede lp uit Their own way.

Het nummer How Can We Hang On To A Dream is begin 1967 een grote solo-hit voor Bennett. In mei scoort Rudy met Amy nog een hit. In september 1967 verschijnt een Motions LP in de Songbook serie van het blad Teenbeat (waarin ook albums van The Outsiders en Tee Set worden uitgebracht). 

Van Leeuwen verlaat de band op 1 maart 1967 om een eigen band op te richten: Shocking Blue. Zijn plaats wordt ingenomen door Gerard Romeijn (Tee Set). Het lijkt dat met het vertrek van Van Leeuwen de band de belangrijkste componist en vormgever kwijt is. Maar Sieb Warner en nieuwkomer Romeijn schrijven en componeren ook ijzersterk repertoire! Op de lp Impressions of Wonderful (uitgebracht in oktober 1967) pikt de band een graantje van de flowerpower mee en dit album wordt 'de Nederlandse Sgt. Pepper's' genoemd.

Daarna zal het bergafwaarts gaan met de groep.
In juni 1970 komt de lp Sensation uit, die echter alleen bij de supermarkten van Simon de Wit te koop is, een paar maanden later maakt de groep nog een single voor Negram en houdt het dan voor gezien. De bandleden gaan hun eigen weg, maar zullen elkaar in diverse andere bands weer tegenkomen. Rudy Bennett probeert een solocarrière op te zetten en heeft enkele hits.

Dit is mijn (franse) EP uit 1965.