Mohammed Hanesh - Sidi Mansour (1970)

Mohammed Hanesh - Sidi Mansour (1970)

Oorspronkelijk een Tunesisch volkslied. N°1 daar in een disco-versie in '75 (Ariola).

Dit was duidelijk waar Boney M in 1977 de mostard haalde voor de hit "Ma Baker", n°2 UK, n°1 NL & B.

Daarin werden niet alleen Ma Barkers misdaden uitgebreid bezongen, maar haar naam werd ook nog eens verbasterd tot Baker.

De echte Kate 'Ma' Barker was bovendien een beruchte gangstermadam (1877-1935) die samen met haar zonen Herman, Lloyd, Arthur en Fred eerst Oklahoma, Missouri en Minnesota, later ook Californië, Ohio, Florida, Texas en zelfs Havana op Cuba onveilig maakte. Zij was het brein achter een reeks gewapende bankovervallen, kidnappingen en diefstallen, haar jongens de uitvoerders.

Herman werd op heterdaad betrapt en neergeschoten in Kansas in 1927, Lloyd kreeg 25 jaar en Arthur werd aangehouden in Chicago met bewijzen op zak van waar zijn moeder toen uithing. De schuilplaats van Ma Barker en haar jongste zoon Fred werd omsingeld in januari 1935 maar in plaats van zich over te geven verdedigden ze zich tot de dood, Tommy gun in de hand. Tot oktober dat jaar werd er naar hun lichamen niet omgekeken. Toen werden ze naast het graf van Herman begraven in Welch, Oklahoma.

Lucky Luke tekenaar Morris modelleerde de neven Dalton op de zonen Barker en in 1971 verscheen zelfs een Lucky Luke album Ma Dalton, duidelijk gemodelleerd op ons voorbeeld. In 1970 regisseerde Roger Corman de film Bloody Mama met Shelley Winters in de rol van Ma Barker en met Robert DeNiro als één van haar zonen.

Sidi Mansour

 Ma Barker

Tenderfoot kids - Time Is Up / Intoxication (Barclay BE 61198) 1970

Tenderfoot kids - Time Is Up/Intoxication (Barclay BE 61198) 1970

Deze groep uit Verviers kwam met deze single binnen in de Belgische (franstalige) hitparade (Formule J)  in februari 1970! Hij geraakte tot nummer 11.

Na de release in juni 1970 van hun eerste single, “The Bird And The Hunter”, geproduceerd door Barclay wordt deze direct gebombardeerd tot “disque de la semaine” van de RTB,  Formule J.

Marc Moulin zal de single ook regelmatig draaien op zijn “Cap de Nuit”.

De groep besluit minder bals te spelen maar eerder als attractie op te treden.

 
Hun tweede single gaat onopgemerkt voorbij maar hun live reputatie blijft groeien. Ze treden op met The Pebbles, en verzorgen het voorprogramma van Michel Polnareff in de Ancienne Belgique in Brussel voor een week.

In februari 1970 volgt dan “Time Is Up” met op de B kant “Intocication”.  Het wordt een regelrecht succes, hoewel nog steeds niet die grote impact waarvan gedroomd werd.

Er volgt nog een single en daarna gaan de wegen van de bandleden uit elkaar. Tenderfoot Kids geven hun laatste concert in april 1972.


Time is Up

Intoxication

5 from Dave - I Don't Wanna Loose You/Little Child (1967)

5 from Dave - I Don't Wanna Loose You/Little Child (1967)

Dit was de eerste van de drie singles die deze groep uit Boom uitbracht.

Hoewel ze niet lang bestonden worden hun plaatjes vandaag erg gezocht.

Ze waren erg beïnvloed door de britse bands van het midden van de jaren zestig. Dave Munro was de zanger en auteur van hun songs.

I don't wanna loose you

Little Child

The Midgets - Mr. Mr. Taxi Man! / Spooky (1972)

Gisteren gevonden op mijn zoldertje. Een plaatje dat ik al jaaaaren heb, maar zeer ondergewaardeerd.

Wie wilde er nu in 's hemelsnaam freakbeat of mod muziek in de jaren zeventig ?  Het lot van de Antwerpse Midgets zou dus gauw bezegeld zijn.

Groep uit Berchem, opgericht in de begin jaren 60 door Roger Dieltjens.

Vanaf 1969 was de bezetting als volgt : Robert Dieltjes ( Gitaar en zang ) Cibos Gregoire ( solo gitaar ) Tirry Robert ( drums ) Van Den Broeck Freddy ( gitaar en zang ) Van Reeth Danny ( bas) . Hebben in eigen beheer één singeltje opgenomen op Ideal Records.

Daarna verlaat Robert Dieltjens de groep en komt Jacobs Eduard in de plaats als zanger. Maken dan nog een singeltje dat uitgebracht word op Fly Records en komt op de 16 de plaats te staan. In 1972 wordt er nog een plaatje gemaakt , daarna verlaten Eduard en Danny de groep en worden vervangen. Er komt nog één singeltje uit, maar het wordt geen succes in 1973 wordt dan de groep ontbonden.

Fly records - Fly 30 (onderdeel van Ronnex Records)

The Midgets - Mr. Mr. Taxi Man! / Spooky  (1971)

Mr. Mr. Taxi Man!

Spooky

Bob Dylan's "SELF PORTRAIT"

“Self Portrait” was het tiende album van Bob Dylan en werd in 1969 opgenomen tijdens het hoogtepunt van Dylan’s carriére.

Na de release werd het album door diverse critici naar de prullenbak verwezen. Greil Marcus,  een recensent van Rolling Stone, vroeg zich af : “What is this shit?”.

Kort na Self Portrait, dat destijds ook een commercieel fiasco werd, bracht Dylan het met dezelfde ploeg muzikanten opgenomen New Morning uit. De critici en fans haalden opgelucht adem: Dit was Bob weer zoals ze hem kenden. De plaat werd zeer goed ontvangen en wordt nog altijd als een hoogtepunt in zijn oeuvre beschouwd.

Welnu, ‘This Shit’ krijgt jongen. In augustus 2013 komt er een 4-CD’s tellende deluxe editie van zijn album ‘Self Portrait’ (1970) in de winkels, met de toepasselijke titel ‘Another Self Portrait’. De 4-CD box is onderdeel van Dylan’s ‘Bootleg Series’.

‘Another Self Portrait’ bevat nog niet eerder uitgebracht materiaal komende van akoestische sessies die gehouden zijn voor ‘Self Portrait’ en ook van ‘Nashville Skyline’ (1968) en ‘New Morning’ (1970). De deluxe versie bevat ook nog het complete concert dat Dylan en zijn band in 1969 gaf tijdens het Isle of Wight Festival, alsmede de geremasterde versie van ‘Self Portrait’.

Hoog tijd dus om een van naderbij te kijken naar dat eerste “zelfportret”

Er is al eens gesuggereerd dat het album beter “American Muic” of zoiets had geheten, want dat is het in feite waar et om ging.

Dylan zong – ongedwongen en relaxed – folksongs of liedjes die hijzelf appreciëerde of kende.

Ik heb een paar originals van liedjes op dit (oorspronkelijk) dubbel album verzameld.

Ik heb ze aangevuld met originals en/of inspiraties voor het Dylan album uit 1973, waar tal van niet gebruikte songs voor Self Portrait op zijn terecht gekomen.

Dit zijn ze :

SELF PORTRAIT

01 The Davis Sisters - I Forgot More Than You'll Ever Know
02 Jules Allen - In The Days of 49
03 Ian & Sylvia Tyson - Early Morning Rain
04 Clarence Tom Ashley - Little Sadie
05 Gilbert Bécaud - Je t'Appartiens
06 Oscar Brand & Erik Darling - Copper Kettle
07 Billy Grammer - Gotta Travel On
08 Casa Loma Orch - Blue Moon
09 Simon and  Garfunkel - The Boxer
10 Little Jimmy Dickens - Take Me As I Am (Or Let Me Go)
11 Everly Brothers - Take a message to Mary
12 Tampa Red - It Hurts Me Too

DYLAN

Hank Snow - (Now And Then There's) A Fool Such As I
Peter LaFarge - Ira Hayes
Peter Paul and Mary - Flora ( The Lily Of The West)
Ronnie Gilbert - Spanish is a Loving Tongue
Edmond Clément – Plaisir d’Amour (original voor Can’t help falling in love)

July - Hello, Who's there ? / The Way (1968)

July was een Britse band in de jaren 1966 tot en met 1968.

De basis werd gelegd door Tom Newman en Peter Cook. Beiden kwamen uit The Tomcats. Die band ging aan gebrek aan populariteit ter ziele. Newman en Cook richtten samen een maatschappijtje op voor hun gezamenlijke schrijversactiviteiten, Neddysongs. Ze namen daarbij een aantal demos op. De band nog steeds The Tomcats kregen een platencontract, maar de zaken wilden niet vlotten. Er werd toch een opname gemaakt, maar de diverse leden waren er niet blij mee. Het moest allemaal te vlug en ze hadden het idee dat de muziekproducent hun muziek niet begreep.

Daarbij kwam dat de leden de platenhoes verschrikkelijk lelijk vonden. Alleen de naam van het album werd overgezet naar de naam van de band: July. Het album verscheen in juli, de kritieken waren goed, maar de verkopen slecht. De band kreeg geen enkele response. De band kwam stil te liggen en ieder zocht zijn eigen weg. Tom Newman sloot zich aan bij Richard Branson (later de baas van Virgin Records en Manor Studio). Duhig en Field richtten Jade Warrior op.

July is het enige album van de gelijknamige band. Het album werd opgenomen in de Wardour Street geluidsstudio (later omgedoopt tot Trident Studio. De start was ongelukkig (miscommunicatie met management etc.) en dat zou zo doorgaan. De muziekproducent was Tom Scott, maar die had geen hoge pet op van de band. Later zou de aanduiding produced by dan ook vervangen worden door watched by. De heren van de band waren alleen een huisstudio gewend en kwamen in een nog relatief eenvoudige professionele studio terecht. Die werd nog eens gemoderniseerd met apparatuur die de Abbey Road Studio afdankte. Zo kwam het dat het enige album van July werd opgenomen met dezelfde apparatuur als Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band van The Beatles.

Er werd druk geëxperimenteerd door Newman en Mike Ross, de geluidstechnicus. Newman zou later zijn stempel drukken op bijvoorbeeld Tubular Bells van Mike Oldfield. Uiteindelijk bleek er te weinig studiotijd over om een echt volwaardig product af te kunnen leveren. Normaliter is de titel van een debuutalbum gelijk aan die van de band, maar hier is het andersom. De naam van de band was gedurende de opnamen nog The Tomcats en werd pas later aangepast aan de titel. Het album verscheen in juli 1968, maar bracht geen commercieel succes. De band viel uit elkaar.

De groep bracht ook een singeltje uit. Dit is het.


Hello, Who's there ?

The Way 

The Ides of March - Vehicle (1970)

Terwijl gisteren de Ronde van Frankrijk rustig voortkabbelde en een totaal oninteressante tijdrit op het programma stond, ben ik nog eens op mijn zoldertje gaan neuzelen.

Ik vond er mijn singeltje uit 1970 terug met dat wonderlijke "Vehicle". De blazerssectie blies mij indertijd uit mijn sokken, en ook vandaag nog vind ik dit een machtig begin voor een plaat.

De leden van de groep zaten samen op dezelfde school in Chicago, Illinois.

Op de middelbare school  besloten ze een band te vormen en noemden hem naar het toneelstuk Julius Caesar van William Shakespeare The Ides of March.

Ze speelden in kleine clubs en disco's tot 1966. Toen kregen ze een platencontract. De eerste single "You wouldn’t listen” bereikte nummer 42 op de Billboard Hot 100, en de tweede single "Rollercoaster" werd eveneens een succesje.

Het grootste succes van de groep was echter de single “Vehicle” uit 1970, gecomponeerd door Jim Peterik.  Hij bereikte # 2 in de Billboard charts en nummer 31 in de UK.

Er volgden nog een album en een paar singles maar het succes van “Vehicle” werd nooit herhaald. In 1971 splitte de band.

Jim Peterik stichtte nog Survivor (“Eye of the Tiger”) in 1978.

In 1990 keerde hij terug naar The Ides of March. Sindsdien is dit zijn band en treedt hij ermee op, tot vandaag.


Vehicle

Lead me home, Gently



Ik kon ook niet weerstaan aan de Franse versie van de song, door Eddy Mitchell, "L'Accident"