Tenderfoot kids - Time Is Up / Intoxication (Barclay BE 61198) 1970

Tenderfoot kids - Time Is Up/Intoxication (Barclay BE 61198) 1970

Deze groep uit Verviers kwam met deze single binnen in de Belgische (franstalige) hitparade (Formule J)  in februari 1970! Hij geraakte tot nummer 11.

Na de release in juni 1970 van hun eerste single, “The Bird And The Hunter”, geproduceerd door Barclay wordt deze direct gebombardeerd tot “disque de la semaine” van de RTB,  Formule J.

Marc Moulin zal de single ook regelmatig draaien op zijn “Cap de Nuit”.

De groep besluit minder bals te spelen maar eerder als attractie op te treden.

 
Hun tweede single gaat onopgemerkt voorbij maar hun live reputatie blijft groeien. Ze treden op met The Pebbles, en verzorgen het voorprogramma van Michel Polnareff in de Ancienne Belgique in Brussel voor een week.

In februari 1970 volgt dan “Time Is Up” met op de B kant “Intocication”.  Het wordt een regelrecht succes, hoewel nog steeds niet die grote impact waarvan gedroomd werd.

Er volgt nog een single en daarna gaan de wegen van de bandleden uit elkaar. Tenderfoot Kids geven hun laatste concert in april 1972.


Time is Up

Intoxication

5 from Dave - I Don't Wanna Loose You/Little Child (1967)

5 from Dave - I Don't Wanna Loose You/Little Child (1967)

Dit was de eerste van de drie singles die deze groep uit Boom uitbracht.

Hoewel ze niet lang bestonden worden hun plaatjes vandaag erg gezocht.

Ze waren erg beïnvloed door de britse bands van het midden van de jaren zestig. Dave Munro was de zanger en auteur van hun songs.

I don't wanna loose you

Little Child

The Midgets - Mr. Mr. Taxi Man! / Spooky (1972)

Gisteren gevonden op mijn zoldertje. Een plaatje dat ik al jaaaaren heb, maar zeer ondergewaardeerd.

Wie wilde er nu in 's hemelsnaam freakbeat of mod muziek in de jaren zeventig ?  Het lot van de Antwerpse Midgets zou dus gauw bezegeld zijn.

Groep uit Berchem, opgericht in de begin jaren 60 door Roger Dieltjens.

Vanaf 1969 was de bezetting als volgt : Robert Dieltjes ( Gitaar en zang ) Cibos Gregoire ( solo gitaar ) Tirry Robert ( drums ) Van Den Broeck Freddy ( gitaar en zang ) Van Reeth Danny ( bas) . Hebben in eigen beheer één singeltje opgenomen op Ideal Records.

Daarna verlaat Robert Dieltjens de groep en komt Jacobs Eduard in de plaats als zanger. Maken dan nog een singeltje dat uitgebracht word op Fly Records en komt op de 16 de plaats te staan. In 1972 wordt er nog een plaatje gemaakt , daarna verlaten Eduard en Danny de groep en worden vervangen. Er komt nog één singeltje uit, maar het wordt geen succes in 1973 wordt dan de groep ontbonden.

Fly records - Fly 30 (onderdeel van Ronnex Records)

The Midgets - Mr. Mr. Taxi Man! / Spooky  (1971)

Mr. Mr. Taxi Man!

Spooky

The Ides of March - Vehicle (1970)

Terwijl gisteren de Ronde van Frankrijk rustig voortkabbelde en een totaal oninteressante tijdrit op het programma stond, ben ik nog eens op mijn zoldertje gaan neuzelen.

Ik vond er mijn singeltje uit 1970 terug met dat wonderlijke "Vehicle". De blazerssectie blies mij indertijd uit mijn sokken, en ook vandaag nog vind ik dit een machtig begin voor een plaat.

De leden van de groep zaten samen op dezelfde school in Chicago, Illinois.

Op de middelbare school  besloten ze een band te vormen en noemden hem naar het toneelstuk Julius Caesar van William Shakespeare The Ides of March.

Ze speelden in kleine clubs en disco's tot 1966. Toen kregen ze een platencontract. De eerste single "You wouldn’t listen” bereikte nummer 42 op de Billboard Hot 100, en de tweede single "Rollercoaster" werd eveneens een succesje.

Het grootste succes van de groep was echter de single “Vehicle” uit 1970, gecomponeerd door Jim Peterik.  Hij bereikte # 2 in de Billboard charts en nummer 31 in de UK.

Er volgden nog een album en een paar singles maar het succes van “Vehicle” werd nooit herhaald. In 1971 splitte de band.

Jim Peterik stichtte nog Survivor (“Eye of the Tiger”) in 1978.

In 1990 keerde hij terug naar The Ides of March. Sindsdien is dit zijn band en treedt hij ermee op, tot vandaag.


Vehicle

Lead me home, Gently



Ik kon ook niet weerstaan aan de Franse versie van de song, door Eddy Mitchell, "L'Accident"

The Undertakers : Just a little bit / Stupidity (1964)

The Undertakers waren een Britse beatgroep, tijdgenoten van The Beatles en een toonaangevende groep in de Merseybeat muziek scene van de vroege jaren 1960.

Hun bekendste line-up was:

Jackie Lomax (lead vocals, bass)
Chris Huston (lead gitaar, zang)
Geoff Nugent (solo, slaggitaar, zang)
Brian Jones (alt, tenor saxofoon, zang)
Bugs Pemberton (drums) (geboren Warren Pemberton, 1944)


The Undertakers waren "very big" lokaal in Liverpool. Dit kwam vooral door hun woeste live optredens. Wat ze speciaal hadden was een saxofonist die de band vooruit stuwde .

Ze speelden in de Hamburgse Star-Club in 1962. Bij hun terugkeer, verwierpen zij een management-aanbod van Brian Epstein, en tekenden dan een platencontract bij Pye Records met Tony Hatch als platenproducer. De platen die ze maakten bij Pye waren zwak, alleen hun derde single "Just a Little Bit" geraakte voor een weekje in de top 50 in april 1964.

Hier is ie.

Just a little bit

Stupidity

The Spectres - Traffic Jam

Status Quo, Ook wel bekend als The Quo of gewoon Quo, is een Engelse rock band wiens muziek gekarakteriseerd wordt door een sterke boogie en boogie-woogie stijl. De wortels van de groep lagen bij "The Spectres" opgericht door schoolgangers Francis Rossi en Alan Lancaster in 1962. Na diverse line-up veranderingen, werd de band eind 1967 "The Status Quo", hetgeen uiteindelijk "Status Quo" werd in 1970. Ze hadden uiteindelijk meer dan 60 bekende hits in het Verenigd Koninkrijk, meer dan welke andere rock band ook in de geschiedenis. 22 van hun singles bereikten de top tien in het Verenigd Koninkrijk.

De band begon in de Underground rock in de jaren 60 onder de naam The Spectres.

Rond 1967 ontdekten ze de psychedelische rock en veranderden ze hun naam in Traffic en niet veel later in Traffic Jam (om verwarring te voorkomen met de band Traffic van Steve Winwood). Aan het einde van dat jaar trokken ze Rick Parfitt aan en noemden ze zich Status Quo. Na een korte psychedelische periode met enkele hits zoals 'Pictures of Matchstick Men', 'Blackveils of Melancholy' en Ice in the Sun' veranderde Quo van stijl met het album Dog of two head. Geleidelijk werd met de albums Piledriver en Hello begin jaren zeventig een breed publiek bereikt. De band ontwikkelde een eigen kenmerkende stijl van weinig akkoorden, makkelijke teksten en een stevig ritme.

Ik heb ooit twee singeltjes van die zgn. Pre-Quo periode gevonden (beiden voor twee keren niets in een rommelbak)

Dit zijn ze:


The Spectres

1. "Hurdy Gurdy Man" (Lancaster/Barlow)
2. "Laticia" (Lancaster)


Traffic Jam

3. "Almost but not quite there"
4. "Wait just a minute"


Een weetje : "Almost but not quite there" werd verboden op de BBC wegens openlijke sexuele lyrics.

The Who : Under my thumb / The Last Time (1967)

Op 28 juni 1967 komt Mick Jagger voor de rechter in Chichester (graafschap Essex). Hij wordt beschuldigd van het bezit van peppillen. Na de getuigenverhoren wordt hij naar de cel afgevoerd waar hij de nacht doorbrengt.

De dag daarna is het de beurt aan Keith Richards.

Mick krijgt drie maanden en Keith 1 jaar gevangenisstraf plus een fikse geldboete. Deze straf zal in hoger beroep tot een voorwaardelijke straf worden omgevormd. Mick krijgt uiteindelijk 12 maanden voorwaardelijk en Keith wordt vrijgesproken.

Om hun vrienden Mick Jagger en Keith Richards, die opgepakt zijn wegens vermeend drugsbezit, een hart onder de riem te steken, nemen Pete Townshend, Roger Daltrey en Keith Moon op 28 Juni 1967 in De Lane Tea de Stones nummers The Last Time en Under My Thumb op.

Pete Townshend speelt behalve gitaar en toetsen, ook basgitaar vanwege het feit dat John Entwhistle die op 23 Juni 1967 met Alison Wise is getrouwd, nog op huwelijksreis is. 

 

The Who gaan nog verder om Mick Jagger en Keith Richards te steunen. In een advertentie op 30 Juni 1967, betaald door Track Records (de platenmaatschappij van The Who), in de Evening Standard staat te lezen: "The Who consider Mick Jagger and Keith Richards have been treated as scapegoats for the drugproblem and as a protest against the savage sentences imposed on them at Chichester yesterday, The Who are issuing today the first of a serie Jagger/Richards songs to keep their work before the public until they are free again to record themselves". The Last Time/Under My Thumb komt tot een 44ste plaats in de Engelse hitlijst.

Kit Lambert over de single: "It was just a simple gesture, and we are not trying to cash in at all. All royalties will go to charity"

De Stones zullen even later “We love you” opnemen, een bedankje aan de fans om hen te blijven steunen. De song begint met het toeslaan van een gevangenisdeur, het trauma van Mick Jagger die een nacht in de nor doorbracht.

The Who - Under my thumb

The Who - The Last Time
 

The Rolling Stones - We love you
 

Burnt Sienna - Dear Jack (1994)

Gisteren teruggevonden op mijn zolder !

Een CD Single uit 1994 uit de stal van mijn vriend JP. (Boom! Records)

Geproduced door Alex Callier aub.!!!

Met

Hans Van Regenmortel (viool)
Luc Meyers (gitaar, klavier)
Mieke Duytschaever (zang)


Een totaal over het hoofd gezien groep, met deze prachtige CD Single. Prachtig als je 't mij vraagt.

Dear Jack

Find me home 

Sacha Distel - Marina (1962)

Sacha Distel - Marina (1962)
(Sacha Distel)

Gisteravond gevonden op mijn zolder tussen mijn soundtracks. Ik was rats vergeten dat ik dit had.

Het is een 45 toeren plaatje met een stuk uit de soundtrack van de film "Les Sept Péchés Capitaux" van Roger Vadim.

Het gaat om een Instrumental met een jazzquintet (Sacha op gitaar) voor het onderdeel l'Orgueil in Roger Vadim-film "Les Sept Péchés Capitaux".

Het nummer kwam als single uit bij wijze van soundtrack. De Marina in kwestie is actrice Marina Vlady, twijfelend tussen haar echtgenoot (Jean-Pierre Aumont) en haar lover (Sami Frey).

Originele Opname is van Sacha Distel (1962) (Philips). Deze opname laat weer eens horen wat een knap muzikant hij wel was.

Covers zijn : Tony Bennett (1963) [enorme hit US als The Good Life; tekst: Jack Reardon], Betty Carter (1963) [idem], Blossom Dearie (1963) , Sarah Vaughan (1963) , Nancy Wilson (1964) , Frank Sinatra (1964) , Duke Ellington (1964) , Sacha Distel (1964) [als La Belle vie], Bobby Darin (1965) , Ann-Margret (1966) , Brigitte Bardot (1967) [als La Belle vie], Petula Clark (1968) , Sacha Distel (1969) [instrumentaal als The Good Life met het Slide Hampton Orch.], Dee Dee Bridgewater (2005) [als La Belle vie op cd J'Ai Deux Amours].

Marina



Blue Waltz de l'Orgueil

The Three Degrees - La Chanson Populiare / I like being a woman (1974)

The Three Degrees is een uit Philadelphia afkomstig damestrio, bekend van discoklassiekers als ‘Dirty Ol’ Man’ en ‘When Will I See You Again’.

De groep werd in 1963 opgericht als the Three Degrees en kende vele bezettingswisselingen. Op hun hoogtepunt halverwege de jaren ‘70 bestaat de groep uit Fayette Pickney, Valerie Holiday en Sheila Ferguson.

Het succes voor de groep begint in 1970 met de single ‘Maybe’, een cover van The Chantels, hetzelfde jaar gevolgd door ‘I Do Take You’. In 1971 speelt de groep een rol in de succesvolle film The French Connection, met Gene Hackman.

De Three Degrees komen in 1973 onder de hoede van het producersduo Kenneth Gamble en Leon Huff en scoren de wereldwijde discohit ‘Dirty Ol’ Man’.

Hun populariteit wordt in de Verenigde Staten nog eens vergroot als ze samen met soulgroep MFSB de herkenningstune maken voor het goed bekeken tv-programma Soul Train. Het thema wordt op veler verzoek als ‘TSOP (The Sound of Philadelphia)’ op single uitgebracht.

De in 1974 uitgebrachte en eveneens door Gamble en Huff geproduceerde single ‘When Will I See You Again’ wordt hun grootste hit, er worden zo’n 2 miljoen exemplaren van verkocht. In de tweede helft van de jaren ‘70 brengen de Three Degrees enkele albums uit, echter zonder hitlijst-bestormende hitsingles.

In  1974  komen ze voor een optreden naar Frankrijk en nemen er een nummer op van Claude François, in het Frans (“La Chanson Populaire”)

Dit is die single.

La Chanson Populaire

I like being a woman

Arthur Alexander - Soldier of Love (Lay Down Your Arms)/Where Have You Been All My Life (Dot 1962)

Arthur Alexander (10 Mei 1940 – 9 Juni 1993) is bekend van diverse hits, die gecoverd zijn door onder meer The Beatles en The Rolling Stones.

Arthur Alexander tekende bij Muscle Shoals als zanger, toen een betrekkelijk nieuw label.

Het eerste succes werd geboekt met "You Better Move On", dat gecoverd werd door The Rolling Stones. Daarna volgden "Anna" (The Beatles), "Soldier of Love" (The Beatles opnieuw) en "Set Me Free" (gecoverd door Esther Philips en Joe Tex). Hieruit bleek wel dat hij goed was in het arrangeren van muziek, net als in het schrijven van songteksten.

Dit is mijn singletje uit 1962, deze keer een echt collector’s item.
 
Het is waarschijnlijk dit 45 toertje dat John Lennon deed besluiten dat de Beatles dat ook maar eens moesten coveren en dat zijn stem de meest geschikte ervoor was.

Soldier of Love

Where have you been

The Open Mind - "Magic Potion" / "Cast A Spell" (Philips BF 1805) (1969)

Gisteren op mijn zolder terug gevonden, deze single van The Open Mind.

De groep werd in het midden van de jaren 1960 opgericht door vier muzikanten uit Putney, Zuid-Londen. Aanvankelijk noemden ze zich The Apaches maar in 1965 werd dat The Drag Set. Onder die naam namen ze een  obscuur singletje op in Februari 1967, "Day and Night " / "Get Out of My Way".

Kort daarna veranderden ze hun naam in The Open Mind en in juli 1969 brachten ze een titelloze LP uit die sindsdien is uitgegroeid tot een zeer gezocht collector’s item.

In 1973 hield de groep ermee op.

 

Ondanks hun gebrek aan opgenomen materiaal, hebben The Open Mind bewezen zeer invloedrijk te zijn in het psychedelische rock genre.

Deze single is uit Augustus 1969 en gaar door voor een expliciet drug geraleeerde single. Hoeft het erbij gezegd dat de BBC deze single niet draaide ?
 

Magic Potion

Cast A Spell

Focus & Ramses Shaffy – The shrine of god / Watch the ugly people (Philips JF 336061) – 1969

Focus & Ramses Shaffy – The shrine of god / Watch the ugly people (Philips JF 336061) – 1969

Beloofd aan de groep van Music for Ever.

Nadat de tiener Thijs van Leer op 5 december 1967 auditie deed voor een half zwart geschminkte Ramses Shaffy – de zanger had een Zwarte Pietenklus die avond – wordt hij aangenomen in de entourage rond de Amsterdamse zanger. Van Leer tourt een jaar lang met Shaffy in zijn programma Shaffy Cantate.

Ramses is bijzonder gecharmeerd van Thijs – hij zou zelfs verliefd zijn op de toetsenist – en schreef zelfs een nummer over hem: “Jij bent nu daarbinnen”.Van Leer heeft het allemaal nog niet in de gaten en introduceert Shaffy bij zijn ouders. De moeder van Thijs is overtuigd soefi en laat een diepe indruk achter op Ramses. De twee raken bevriend en onder haar invloed schrijft Shaffy de tekst van het nummer The Shrine Of God.

Focus begon als trio, opgericht door de klassiek geschoolde organist/fluitist Thijs van Leer in 1969. Dit Trio Thijs van Leer, met bassist Martijn Dresden en drummer Hans Cleuver, begeleidde Ramses Shaffy en Liesbeth List, en de Nederlandse uitvoeringen van de Amerikaanse musical Hair.

Tijdens een opname als begeleidingsgroep voor de kerstsingle ‘Vier ballen en een piek’ van Neerlands Hoop (Freek de Jonge en Bram Vermeulen) ontmoette het trio de Amsterdamse gitarist Jan Akkerman die toen uit de groep Brainbox kwam. Hij voegde zich eind 1970 bij de groep en nam met hen het album In and out of focus op.

Het is ook in die eerste prille bezetting dat ze een wederdienst bewezen aan Ramses Shaffy en hem begeleidden op deze engelstalige single.

Hier is die bewuste single uit 1969.

The shrine of God

Watch the ugly people

Irish Coffee

Irish Coffee was een Belgische rockband die opgericht werd in 1970. De leden kwamen van een andere band, The VooDoo genaamd.

Aanvankelijk speelde de groep enkel covers van grote internationale rockbands, zoals Deep Purple, Led Zeppelin, The Who en The Kinks.

Na het avontuur van “The Voodoos” ging het grootste deel van de groep naar de groep “Brussel”, de begeleidings groep van Wim de Craene, met wie ze o.m. “Tante Emma” opnamen. Ik voeg er een foto bij die ik toen van de groep met Wim De Craene maakte op het Brusselse Muntplein.

In 1972 brachten ze echter een album uit met enkel nummers van hun eigen hand. Dat album, ‘Irish Coffee’ geheten, werd geperst op 1000 exemplaren en kende toentertijd een bescheiden succes. De single ‘Masterpiece’ was een hitje in een aantal Europese landen. Hun lp en singles zijn nu erg gezochte collector’s items.

 

Originele bezetting :

William Souffreau: zang, gitaar
Jean Van Der Schueren: leadgitaar
Willy De Bisschop: basgitaar
Paul Lambert: hammondorgel
Hugo Verhoye: drums
Luc De Clus: leadgitaar op de nummers ‘Witchy Lady’ en ‘I’m hers’
Raf Lenssens: drums op de nummers ‘Witchy Lady’, ‘I’m hers’, ‘Down down down’ en ‘I’m Alive’
Dirk Dierickx: backing vocals op de nummers ‘Masterpiece’ en ‘The Show’

De groep nam Masterpiece en The Show op in een kleine 8sporen studio in Schelle die eigendom was van The Jokers. De single werd voorgesteld aan de pers op 8 januari 1971. Het kwam uit op het Piratenlabel en deed het vrij goed in België.

Een vertegenwoordiger van het Amerikaanse platenlabel Parrot kreeg de single te horen op de Midem muziekbeurs in Cannes en besloot om ze te tekenen op het label. Hij wilde zo snel mogelijk een volledig album, door de single kwamen ze veel op tv en op de radio. Ze begonnen te schrijven aan de lp en door veel te repeteren konden ze het album opnemen op 4 dagen in de Reward studio.

Voor deze band en zijn debuutsingle heb ik een speciaal (koffie)boontje ! Irish Coffee staat hier op het dak van een kantoorgebouw tussen de Kaas- en de Botermarkt in Brussel. Hun “Masterpiece” kon, volgens mij, de internationale concurrentie van The Greatest Show On Earth (“Real Cool World”) en The Ides Of March (“Vehicle”) moeiteloos doorstaan. Onze eigen Deep Purple!

In de nieuwe editie van Rock over Belgium , het verzamelaarsboek van Kris Dierckx, wordt geschat dat de originele Masterpiece 400 euro waard is. Voor geen enkele Belgische elpee wordt meer geboden.

 

Ook speelden ze in het voorprogramma van onder meer Uriah Heep en Golden Earring.

Hun muziek klinkt als een kruising tussen (hard)rock en blues. De groep werd destijds (officieus) uitgeroepen tot de beste rockband van België. Leadzanger William Souffreau kreeg in de jaren 70 ook de eer benoemd te worden als “beste zanger van België”.

Souffreau is nog steeds actief als soloartist en bracht ondertussen al meer dan 10 albums uit.

In 1975 gingen de leden uit elkaar en was het gedaan met Irish Coffee. In 2004 kwam er echter een reünie (met het album ‘Irish Coffee 2' tot gevolg) en in 2008 bracht de groep nog een livealbum uit, Live Rockpalast – Harmonie Bonn – 21.12.2005.

Hier zijn – niet de zeer gezochte LP uit 1971 (waarvan ik overigens een origineel exemplaar heb sinds de release) maar -  de vier singles van de groep  (1971 – 1974)

• Masterpiece / The Show (Triangle, 1971)
• Carry On / Child (Triangle, 1971)
• Down Down Down / I’m Alive (Triangle, 1972)
• Witchy Lady / I’m Hers (Barclay, 1973)

ARIANE et les 10/20

Ondanks het feit dat deze groep een reeks steengoeie nummers opnam blijft Ariane grotendeels onbekend in de geschiedenis van de Belgische Pop. Hooguit een kleine voetnoot.

Ze werd geboren als Ariane Buyst in Brussel  in 1944. Haar vader was een uitgever van brassband muziek en eigenaar van een winkel in de stad die muziekinstrumenten verkocht.

Ariane groeide op met de gitaar en ging muziek en muziektheorie studeren.

In 1963 begon ze als zangeres bij de groep Les Croque-notes alvorens haar eigen band op te richten :  Ariane et ses Copains..

 

Het eerste optreden van de groep was in de winkel van Ariane's vader, maar het duurde niet lang voor ze de aandacht trokken van de lokale club eigenaar Jean-Paul Wittemans. Hij was vooral onder de indruk van Ariane (het paar zou later trouwen) en hij regelde voor hen een concert in zijn club, Les Cousins, op Brussel Grote Markt.

De avond was een echt succes en Wittemans haastte zich met de groep naar de studio om een demo op te nemen in het begin van 1964.

De demo werd gehoord door Jean Kluger van Palette records, die de groep een contract gaf. Maar hij stond erop dat ze hun naam veranderden in  Ariane et les 10/20, naar een bekende winkel in Brussel.

“I just wanna hear you say” van the Ravens werd “Comme les fous”, hun eerste single.

Alles ging toen snel. Kluger had Michèle Torr's hit “Dans mes bras oublie ta peine” (een versie van een weinig bekende Amerikaanse release van Ginny Arnell, “Let me make you smile again”). Hij besloot dat dit Ariane’s volgende single zou worden.

De single werd uitgebracht in juli 1964, met “Je ne sais pourquoi” (een cover van de Rip Chords 'surfer juweeltje Hey little cobra) op de B-kant.

Deze vier opnamen kwamen op een EP dat jaar.

Optreden in de "Madeleine" te Brussel.

“Reste à ta place” was de opvolger van deze eerste EP. De release is ook opmerkelijk voor zijn covers van Pam Sawyer’s “Play-boy” en Paul Revere en de Raiders “Louie,go home” (Louie, reviens chez toi).
De single werd uitgebracht in juli 1964, samen met met de al even goede “Je ne sais pourquoi” (cover van The Rip Chords “Hey Little Cobra”) op de B Kant.

Het uitstekende “Les Petits mots d’amour” volgde in 1965.

Ariane en de jongens toerden uitgebreid door België en Frankrijk. Ze waren support acts voor Adamo, Cliff Richard en Ray Charles.

In 1966 gaat Ariane solo. Het succes blijft uit. Haar carrière stopt nadat ze België heeft vertegenwoordigd in de Knokke Cup van 1967.

Ariane toerde met de allergrootsten, Adamo, Cliff Richarden Ray Charles. 

Het liedje was voorbij in 1966.

Hier zijn de twee EP’s en het singeltje die ik van de groep heb.

1964 - Dans mes bras oublie ta peine
1964 - Reste à ta Place
1965 - Les petits mots d’amour  (zeldzaam én gesigneerd)

Donovan - "Goo Goo Barabajagal (Love Is Hot)" / "Trudi" (1969)

Donovan - "Goo Goo Barabajagal (Love Is Hot)" / "Trudi" (1969)

In mei 1969 zorgde Mickey Most voor een permière. Donovan nam een single op met als backing groep de Jeff Beck Groep.

"Goo Goo Barabajagal (Love Is Hot)" (ook "Barabajagal (Love Is Hot)" en gewoon "Barabajagal") en "Trudi" (oorspronkelijk "Bed with Me") waren het resultaat van deze sessies.

Er waren andere nummers opgenomen door Donovan samen met de Jeff Beck Group, maar ze bleven onuitgegeven totdat zij werden uitgebracht als bonus tracks op de Britse heruitgave van het album uit 2005.

Rod Stewart was op dat moment de zanger van de groep maar op geen van de nummers is hij te horen. Tony Newman was de drummer.

"Goo Goo Barabajagal (Love Is Hot)" / "Trudi" werd uitgebracht als single in juni 1969 in het Verenigd Koninkrijk en in augustus 1969 in de Verenigde Staten.

Goo Goo Barabajagal (Love Is Hot)

Trudi

Timebox - Come On Up / A Woman that’s Waiting (1968)

Timebox - Come On Up (Caveliere)  / A Woman that’s Waiting (McCarthy / Zagni)
Geproduced door Michael Aldred

DERAM DR 41.826, uit april 1968, alleen in Frankrijk.

Timebox was een Engelse band uit de tweede helft van de sixties, bij ons vooral bekend door hun remake van de hit van de Four Seasons, “Beggin’”

Dit is de eerste single met  John Halsey op drums.
De A Kant is een cover van de Young Rascals tune. De gitaar solo is van Ollie Halsall - niet slecht voor iemand die pas een jaar gitaar speelt (!)

De B-kant is een van mijn favoriete Timebox opnames. Geschreven door  Ivan Zagni en Mike Patto (McCarthy). Ivan speelde in Jody Grind met Tim Hinkley, die in verschillende bands met Mike, waaronder de Bo Street Runners en de Chicago Line Blues Band.

Line-up voor deze single was Mike Patto, Peter "Ollie" Halsall, Clive Griffiths, Chris Holmes, en John Halsey.

Het bewijs dat ze naast “Beggin’” ook nog wat anders konden. Deze single ging trouwens “Beggin’” vooraf.

Een  juweeltje !!!

Come On Up

A Woman that’s Waiting

The Greatest Show on Earth - Real Cool World / Again and Again (1970)

The Greatest Show on Earth werden oorspronkelijk gevormd in 1968 door gitarist Garth Watt-Roy en zijn bas-spelende broer Norman.

De line up werd verder vervolledigd door organist Mick Deacon, drummer Ron Prudence en drie blazers, Dick Hanson, Tex Phillpotts en Ian Aitcheson.

De band's eerste zanger was de zwarte Amerikaanse Ozzie Lane, maar die keerde terug naar zijn geboortestad New Orleans en werd vervangen door Colin Horton-Jennings.

De groep bracht een mix van R & B soul, jazz en prog-rock. Dit betekende dat zij zeer snel de aandacht trokken van het progressieve label Harvest EMI Records.

In februari 1970 kwam de single "Real Cool World" / "Again and Again" (HAR 5012) uit. Hoewel niet meteen  een hit in het Verenigd Koninkrijk, kreeg de groep zo toch een kleine hit in heel Europa waar ze dan ook gevraagd werden voor optredens.

Beide tracks zouden in maart 1970 verschijnen op hun debuut LP, "Horizons" (SHVL 769) die werd uitgebracht in een opvallende hoes ontworpen door Hipgnosis.

Het succes was niet slecht maar echte toppen werden niet gehaald. Hetzelfde lot viel ook hun tweede album ten deel, "The Going Easy" (SHVL 783). Een nummer van deze LP werd een cover door de Hollies, "Magic Woman Touch" .

Het gebrek aan charts succes maakte dat de band splitte midden-1971.

Line UP
Mike Deacon - keyboards
Dick Hanson - horns
Colin Horton-Jennings - vocals, gtr, drumsA
Tex Philpotts - sax
Ron Prudence - congas, drums
Garth Watt-Roy - vocals, guitar
Norman Watt-Roy - vocals, bass

Real Cool World

Again and Again