Emilio Tuero - Besame Mucho (1941)

Emilio Tuero - Besame Mucho  (1941)
(Consuelo Velásquez)

Eerste Opname :    Emilio Tuero (1941)

Tuero was een Mexikaanse bariton en acteur. De beginregel haalde de al even Mexikaanse schrijfster Velásquez uit de Spaanse opera Goyescas (1916) van Enrique Granados, meer bepaald uit de aria La Maja y el Ruiseñor (Het Meisje En De Nachtegaal), geïnspireerd door een schilderij van Francisco Goya. (zie ook voetnoot)

Tuero was de eerste die de song opnam, maar de versie van Lucho Gatuca werd wereldberoemd.

Covers zijn : Chela Campos (1941) , Trio Servando Diaz (1942) [vocaal trio uit Cuba voor Victor in Puerto Rico], Reinhaldo Henriquez (1942) , Johnny Rodriguez (1942) [in New York voor Decca], Jimmy Dorsey (1943) [n°1 US; zang: Bob Eberle & Kitty Kallen; Engelse vertaling: Sunny Skylar], Andy Russell (1944) [hit US], Xavier Cugat (1945) , Marie-Jose (1945) [in het Frans], Lucho Gatica (1953) [de Spaanstalige versie die bijbleef], Dick Hyman (1955) , Steve Lawrence & Eydie Gormé (1955) [hit B], Richard Berry (1958) , Caterina Valente (1958) , Flamingos (1960) , Coasters (1960) [inspireerde de Jet Harris versie, vooral dan de instrumentale B-kant met King Curtis], Wes Montgomery (1960) , Jet Harris (1962) [Shadows bassist; hit UK], Beatles (1962) [met Pete Best], Cliff Richard (1963) , Julie London (1963) , Mina (1967) , Pete Seeger (1973) , Apollo 100 (1973) [als instrumental; afgekeken van Jet Harris' versie; hit NL], Dalida (1976) , Persuasions (1979) , Placido Domingo (1990) , Koen Crucke (1993) , David Linx (1996) , Laura Fygi (2000) , Diana Krall (2001) , Harry Connick Jr. (2009), enz...

Goyescas werd geïnspireerd door schilderijen van Goya maar kende niet het succes dat in normale omstandigheden mocht worden verwacht. De opera werd nl. gecreëerd in Parijs in 1914 net toen WO I uitbrak. De première ging niet door en de creatie verhuisde dan maar naar de Metropolitan in New York, waar Goyescas in januari 1916 voor het eerst werd opgevoerd. Componist Granados was er samen met een cast aan beroemde operavertolkers speciaal voor naar Amerika afgereisd. De triomf die ze daar oogstten was echter van korte duur. Op de terugweg werd hun schip immers door de Duitsers getorpedeerd voor de kust van Dieppe. Een aantal drenkelingen werden gered maar Granados zelf zonk als een baksteen. Die had zich in Amerika laten uitbetalen in baar goud (omdat papieren geld zijn waarde niet hield in oorlogsomstandigheden) en droeg dat waarschijnlijk allemaal op zich om zijn midden.

Hier zijn :

Emilio Tuero (1941)

Lucho Gatica (1953)

Steve Lawrence & Eydie Gorme (1955)

The Coasters (1960)

Cesaria Evora (1998)

Emilio Tuero

Gillian Hills

Een andere vrouwelijke pionier van de Franse Rock is ongetijfeld Gillain Hills.

Eigenlijk een Engelse die aangespoeld was in Frankrijk. Ook vandaag nog heeft ze een trouwe schare van volgelingen, ze is een soort cultfiguur geworden.

Gillian Hills werd geboren in Cairo (Egypte) op 05 juni 1944. Ze begon als actrice en verdeelde haar  filmcarrière tussen Frankrijk en Groot-Brittannië.

Eddie Barclay produceerde haar eerste plaatje toen ze nog een tiener was. Haar meest bekende nummers: “Ma première Cigarette” (1960) (ik denk zelfs bij ons vertaald door Marino Falco, de latere Boma of Marijn Devalck), “Cou Couche Panier” (1960), “Zou Bisou Bisou” (1961) ... 

Gedurende een tijdje was ze het gezicht van “salut les Copains”. Charles Aznavour schreef twee nummers voor haar : “Ne crois surtout pas”  en  “Jean-Lou” (1961).

In totaal nam ze zo’n veertig songs op voor Barclay.

Gillian Hills speelde ook in een tiental films, meestal kleine rollen, met de nadruk haar jeugdige schoonheid en sex appeal..

Roger Vadim, die haar gelijkenis met Brigitte Bardot zag, gaf haar prompt een rol in “Les Liaison Dangereuses” (1959).

 

 Met Jane B. in "Blow UP"

Ze speelde de hoofdrol in “Beat Girl” (1960), en speelde naast Jane Birkin in “Blow Up” van Michelangelo  Antonioi  (1966) en in “A Clockwork Orange” (1971) Stanley Kubrick.

Ik heb drie EP’s van Gillian. Hier zijn ze

Madeleine Peyroux – You’re gonna make me lonesome when you go (2004)

Madeleine Peyroux – You’re gonna make me lonesome when you go (2004)

Madeleine Peyroux (Athens (Georgia), 1 januari 1973) is een Amerikaanse jazz-zangeres. Peyroux is bekend om haar stemgeluid, dat wel wordt vergeleken met dat van Billie Holiday.

Ze is echter meer dan dat. Een steengoeie zangeres, vooral jazz, maar ook pop en folk.

Hier is haar prachtige cover van Dylan's  You’re gonna make me lonesome when you go (2004), uit "Careless Love".

Johnny Hallyday - KING FOR TONIGHT (1962)

Johnny Hallyday - KING FOR TONIGHT (1962)
(Artie Wayne/Ben Raleigh)

Eerste opname :    Johnny Hallyday (1962)    op het Philips label.

Van Johnny Hallyday zegt men dat hij eigenlijk alleen covers bracht. Dat is misschien waar maar hij was in elk geval diegene die de Rock naar Frankrijk bracht, en op welk een manier...

Veel van zijn covers waren van songs die wij hier absoluut niet kenden, en die wij leerden kennen via hem en zijn covers. Ik zal hier later op ingaan. Hij heeft echt wel meer gedaan dan de successen van over de zee gecoverd. 

Maar... er is meer. 

Johnny Hallyday heeft ook een Original opgeleverd. En niet zomaar om het even dewelke..."King for Tonight" .

Opgenomen in Nashville, onuitgegeven tot 1990 (laat ons eerlijk zijn, zijn Engels was echt niet goed genoeg), toen uit op cd Nashville Session 1962 en op deel 2 van zijn 40-delige Collector serie.

Johnny was in mei 1962 in Nashville en zou er een aantal songs opnemen, deels in 't Engels, deels in't Frans.

Een groot aantal blijven in de la liggen tot wanneer in 1990 zijn fameuze box Collector series uitkomt.

Johnny werd begeleid door de creme de la creme van Nashville :

Jerry Kennedy Orchestra
Arrangementen : Billy Justic
Gitaren : Jerry Kennedy, Grady Martin, Harold Bradley
Bas : Bob Moore
Drums : Buddy Harman
Keyboards : Ray Stevens
Saxophoon : Boots Randolph
Harmonica : Charlie McCoy
Backing koor : The Jordanaires



Covers zijn : Matt Collins (1962) [Fransman (ex Jugoslaaf) in het Engels; kende het wellicht van zijn labelmaat Johnny; eerst uitgebrachte versie], Helen Shapiro (1963) [hit NL & UK als Queen For Tonight].



Johnny Hallyday

Matt Collins



Helen Shapiro
 

Hédika

Hédika, haar echte naam is Sylvie Hédika Pénzes-Csakvary, werd geboren in 1946 in Boedapest (Hongarije).

Ze was een van de pioniers van de Franse Rock and Roll.

Haar manager, Johnny Stark (dezelfde die Mireille Mathieu begeleidde), zorgde ervoor dat ze opende voor de Franse superster Johnny Hallyday. Begeleid door “The Boys” trad ze op in een gouden  turnpakje.

Ze nam deel aan een van de eerste uitzendingen van “Age tendre et Tête de Bois” van Albert Raisner in november 1961.

Ze was pianist, gitarist, accordeonist en danseres. Al gauw ging ze een meer jazzy richting uit en dan ontdekte ze  surf en rock and roll. En de platen van Elvis Presley, Bobby Darin, Ray Charles, Neil Sedaka, enz. ..

Maar het is Johnny die haar de microbe echt doorgeeft. Na haar optreden met hem is ze wild enthousiast en gaat ze door. “Hey Pony” wordt haar eerste plaatje en het slaat aan.

Ze zingt, en rockt zoals weinig anderen.

Toch is haar succes van korte duur. Haar ietwat schrille stem is niet meer in de mode. Ze gaat naar Turkije waar ze verder succes oogst.

Eind 1961 verlaat ze Frankrijk. Ze heeft twee EP’s gemaakt.

Hey Pony / Journal intime / Il ne veut plus être un dragueur / J'ai peu de l'amour (Festival, 1961)

L'amour, c'est tout ou rien / C'est peut-être ça l'amour / Romanc' rock / Croque la pomme  (Festival, 1961)

Bob Dylan - What was it you wanted ? (1989)

Volgens Suze Rotolo haar favoriete Dylan song.

What was it you wanted?
Tell me again so I’ll know
What’s happening in there
What’s going on in your show
What was it you wanted
Could you say it again?
I’ll be back in a minute
You can get it together by then

What was it you wanted
You can tell me, I’m back
We can start it all over
Get it back on the track
You got my attention
Go ahead, speak
What was it you wanted
When you were kissing my cheek?

Was there somebody looking
When you give me that kiss
Someone there in the shadows
Someone that I might have missed?
Is there something you needed
Something I don’t understand
What was it you wanted
Do I have it here in my hand?

Whatever you wanted
Slipped out of my mind
Would you remind me again
If you’d be so kind
Has the record been breaking
Did the needle just skip
Is there somebody waiting
Was there a slip of the lip?

What was it you wanted
I ain’t keeping score
Are you the same person
That was here before?
Is it something important?
Maybe not
What was it you wanted?
Tell me again I forgot

Whatever you wanted
What could it be
Did somebody tell you
That you could get it from me
Is it something that comes natural
Is it easy to say
Why do you want it
Who are you anyway?

Is the scenery changing
Am I getting it wrong
Is the whole thing going backwards
Are they playing our song?
Where were you when it started
Do you want it for free
What was it you wanted
Are you talking to me?

Los Bravos - Going Nowhere (1966)

Los Bravos was een Spaanse beatband opgericht in 1965 in Madrid. Tijdens de korte loopbaan van de groep wordt er succes geboekt in de vorm van single ‘Black Is Black’.

De Groep bestond uit : 

Michael Volker 'Mike' Kogel (25 April 1945, Berlijn) — zang
Antonio Martinez (3 October 1945, Madrid) — gitaar. Martinez stierf in een verkeersongeluk in 1990.
Manuel Fernandez (29 September 1943, Seville, Andalucia — 20 May 1967) — orgel. Hij pleegde zelfmoord na de dood van zijn kersverse bruid.
Miguel Vicens Danus (21 Juni 1944, Ferrol, Galicia) — basgitaar
Pablo Gomez (5 November 1943, Barcelona, Catalonia) — drums

 

Los Bravos is de eerste Spaanse groep die een grote hit in Groot-Brittanië boekt in 1966 met de single ‘Black Is Black’. Ook in de rest van de wereld slaat het nummer van de Madrileense groep aan.

Er volgen nog twee succesvolle opvolgers: ‘I Don’t Care’ en ‘Bring A Little Lovin’. In Spanje speelt de groep ook nog in twee films.

Dit is mijn EP uit 1966.