zaterdag 17 november 2012

Philip Catherine



Philip Catherine (Londen, 27 oktober 1942) is zeventig geworden.

Ik had er bijna bijgevoegd "et tout le monde s'en fout", maar neen dus. Hoewel Jazz zéér stiefmoederlijk wordt behandeld in onze nationaal radiolandschap moet er toch worden gezegd dat er naast de obligate Toots er nog andere raspaarden rondlopen in ons Belgenland. Philip Catherine is er zo een.

Philip Catherine is een van de bekendste musici uit de Belgische jazz en behoort tot de internationale top. In zijn 40-jarige carrière heeft hij alle groten van de Europese en Amerikaanse jazz begeleid.

Catherine werd geboren uit een Engelse moeder en een Belgische vader. Hij is afkomstig uit een familie van muzikanten en ontdekte op 14-jarige leeftijd Georges Brassens en Django Reinhardt. Om in de voetsporen van zijn idolen te treden kocht hij een gitaar en beluisterde hij alle grote jazzmuzikanten van die tijd.

In de jaren zestig begeleidde Catherine door heel Europa bekende musici als Lou Bennett, Dexter Gordon en Stéphane Grappelli. Eind jaren zestig richtte hij met zijn vriend Marc Moulin een jazzrock-groep op. In 1971 nodigde de beroemde Franse violist Jean-Luc Ponty hem uit bij zijn kwintet Experience te komen spelen. In 1974 en 1975 nam Catherine zijn eerste eigen platen op: September Man en Guitars.

Hij ondernam nadien tournees met zijn eigen formaties, maar bleef ook actief als begeleider van jazzlegendes als Charles Mingus, Benny Goodman, Toots Thielemans, Charlie Mariano en Chet Baker. Daarnaast speelde hij in een duo met Larry Coryell en in een trio met Didier Lockwood en Christian Escoudé. Met het trio dat hij vormde met trompettist Tom Harrell en bassist Hein van de Geyn nam hij drie platen op : I remember You in 1990 en Moods I & II in 1992.





In 1997 tekende Catherine een contract bij Dreyfus Records en bracht hij Philip Catherine Live, Guitar Groove en Blue Prince uit. Hij was intussen zelf een grote jazznaam geworden en kreeg in de loop der jaren diverse onderscheidingen waaronder "The most Promising Duo, Record Jazz Award Winners" en "Artist of the Year" (1978) van de Deutsche Phono Akademie. Eind 1988 kende de Belgische Vereniging van Jazzcritici hem eenparig de "Saxe"-prijs toe voor zijn album "Transparence". In 1995 kreeg hij de "Django d'Or" van Sabam en in 1998 ontving hij in Parijs de Django d'Or als "Beste Europese jazzmuzikant". Zijn meest recente bekroning tot dusver is de titel van "Maestro Honoris Causa" van de Conservatoriumstichting van Antwerpen. Zijn album Summer Night, uitgebracht in oktober 2002, werd in Jazz Magazine verkozen tot "Disque d'Emoi" (de ontroeringsplaat).




Gisteren kreeg ik zijn nieuwe plaat "Côté Jardin" in handen en ..... zoals steeds een echt juweeltje. Philip is een virtuoos maar verliest zich nooit in oeverloos geïmproviseer en stelt de melodie steeds voorop. Zo moet het echt.

Hier zijn een paar songs uit dit nieuwe album.

Je me suis fait tout petit (van Georges Brassens)



Côté Jardin (gezongen door zijn dochter Isabelle)



en het openingsnummer "Misty Cliffs" 



Allen naar de platenwinkel, als het ware !!!




Geen opmerkingen:

Een reactie posten