Ergens op het einde van de zomer van 1964 werd de wereld anders.
In de VS was John Kennedy neergekogeld in Dallas. Elvis was terug uit het leger en maakte weer platen. Niet meer de rockabilly van een paar jaren eerder, maar goeie platen, als “Are you lonesome tonight”.
Ik hield ook wel van de nieuwe folk die uit de VS kwam overwaaien, The New Christy Minstrels, The Kingston Trio, The Brothers Four en Peter, Paul and Mary bijvoorbeeld. Ik hield van hun eerste lp, die ik op de toenmalige BRT had gehoord en in Tubize had gekocht. Nummers als “500 Miles” en vooral “The Cruel War” vond ik fantastisch.
Toen gebeurde het. Als een donderslag bij heldere hemel. In Tubize weeral zag ik een EPtje staan van die fameuze nieuwe folkie waar iedereen het over had. Ik moest en zou het hebben. Ik had hem wel al gehoord op de radio maar nog niks tastbaars van gezien.
Thuis gekomen werd ik bestookt met de litanie van vragen die Dylan afvuurde. De bijna religieuze toon van de song en het enigmatische antwoord “the answer is blowin’ in the wind” maakten dit voor mij tot iets irrëel, maar “wreed schoon” zoals mijn moeder zei.
De wereld is nooit meer dezelfde geweest.
Blowin’ in the Wind (EP CBS 5688)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten