Mary Flower is een van die artiesten waar ik naar opkijk.
Een nieuwe plaat van haar is zelden of nooit ontgoochelend.
Mary Flower is genoegzaam gekend voor muzikale talenten en boeiende vocale stijl. Niets hoogdravend bij haar , ze kent perfect de beperktheid van haar stem en zal dan ook nooit nodeloos onbereikbare hoogtes gaan opzoeken. Mary is een vertelster in hart en ziel, een beklijvende artieste die schitterende songs kan pennen en ze ook pakkend, verhalend kan neerzetten.
Op haar nieuwste album “Misery Loves Company” heeft ze een schare van elf rasmuzikanten uitgezocht om met haar in duet te gaan. Samen met haar onwaarschijnlijk knappe lap steel spel en dito fingerpicking levert dat een aantal pareltjes op. We gaan niet alle gasten beginnen op te sommen maar hier werd duizelingwekkende klasse verzameld. We citeren voor de vuist weg de steeds geniale Colin Linden, harmonica-meester Curtis Salgado en de uitstekende jazz-pianist Dave Frishberg.
Dit is waarschijnlijk haar meest persoonlijke, intiemste plaat tot op heden. Mary pleegt tijdens haar optredens wel eens gastmuzikanten op het podium te roepen, meestal met enthousiaste reacties van het publiek tot gevolg. Dit was de basis van de onderliggende idee tot het uitbrengen van deze plaat. En of we daar blij mee zijn. De samenwerkingen met haar vrienden resulteren , zoals aangehaald, in soms verrassende dan weer briljante songs.
Mary Flower - Misery loves Company
Een nieuwe plaat van haar is zelden of nooit ontgoochelend.
Mary Flower is genoegzaam gekend voor muzikale talenten en boeiende vocale stijl. Niets hoogdravend bij haar , ze kent perfect de beperktheid van haar stem en zal dan ook nooit nodeloos onbereikbare hoogtes gaan opzoeken. Mary is een vertelster in hart en ziel, een beklijvende artieste die schitterende songs kan pennen en ze ook pakkend, verhalend kan neerzetten.
Op haar nieuwste album “Misery Loves Company” heeft ze een schare van elf rasmuzikanten uitgezocht om met haar in duet te gaan. Samen met haar onwaarschijnlijk knappe lap steel spel en dito fingerpicking levert dat een aantal pareltjes op. We gaan niet alle gasten beginnen op te sommen maar hier werd duizelingwekkende klasse verzameld. We citeren voor de vuist weg de steeds geniale Colin Linden, harmonica-meester Curtis Salgado en de uitstekende jazz-pianist Dave Frishberg.
Dit is waarschijnlijk haar meest persoonlijke, intiemste plaat tot op heden. Mary pleegt tijdens haar optredens wel eens gastmuzikanten op het podium te roepen, meestal met enthousiaste reacties van het publiek tot gevolg. Dit was de basis van de onderliggende idee tot het uitbrengen van deze plaat. En of we daar blij mee zijn. De samenwerkingen met haar vrienden resulteren , zoals aangehaald, in soms verrassende dan weer briljante songs.
Mary Flower - Misery loves Company
Geen opmerkingen:
Een reactie posten