Helen Shapiro komt op 10 Augustus 1961 op de eerste plaats van de Engelse hitlijst met het nummer "You Don't Know". Met haar 14 jaar is Helen Shapiro de jongste artiest ooit, die een nummer 1 hit scoort in Engeland.
Helen Shapiro groeide op in Hackney in Londen. Haar grootouders waren joodse immigranten uit Rusland. Ze groeide op in een arm gezin, waar geen geld was voor een platenspeler. Muziek werd echter wel gestimuleerd in het gezin. Zo leerde Shapiro als kind banjo spelen en zong ze soms mee met haar broer Ron in een jazzgroepje. Als jong meisje had ze al een lage stem, wat haar de bijnaam Foghorn (misthoorn) opleverde. Eind jaren 50 zong ze in het groepje Susie & The Hula-Hoops, waar ook de latere T-Rex-zanger Marc Bolan deel van uit maakte.
Shapiro overtuigde haar ouders om zanglessen voor haar te betalen en kwam zo terecht bij Maurice Berman's Singing Academy. Daar werd ze in 1961 op 14-jarige leeftijd ontdekt door John Schroeder, die erg enthousiast was over haar stem. Hij maakte een opname en liet het aan zijn baas, de producer Norrie Paramor horen, die in eerste instantie dacht dat de stem van een jongen was.
Shapiro kreeg een contract en mocht direct haar eerste singletje opnemen. Schroeder zocht naar een liedje dat goed bij haar leeftijd paste en schreef met Mike Hawler voor haar "Don't treat me like a child". Het was direkt raak. Ze schoot naar de derde plaats in de UK Charts.
Als opvolger wilde Schroeder niet in hetzelfde thema blijven hangen en schreef "You don't know". Met dat nummer had ze haar eerste nummer 1-hit en werd daarmee de jongste zangeres met een nummer 1-hit in het Verenigd Koninkrijk.
Haar grootste hit had ze echter met haar derde single: "Walkin' back to happiness".
Ondanks dat ze met dit nummer weer een Britse nummer 1-hit scoorde, het nummer ook in de Verenigde Staten werd uitgebracht en ze het mocht zingen in de populaire Ed Sullivan Show, kwam het daar niet verder dan één week op de honderdste plaats in de Billboard Hot 100. Bij ons was het echter een monsterhit. Shapiro zelf had dit succes niet verwacht, omdat ze het nummer nogal oubollig vond.
Begin 1962 had Shapiro haar laatste grote successen met "Tell me what he said" en haar debuutalbum "'Tops' with me".
Helen Shapiro groeide op in Hackney in Londen. Haar grootouders waren joodse immigranten uit Rusland. Ze groeide op in een arm gezin, waar geen geld was voor een platenspeler. Muziek werd echter wel gestimuleerd in het gezin. Zo leerde Shapiro als kind banjo spelen en zong ze soms mee met haar broer Ron in een jazzgroepje. Als jong meisje had ze al een lage stem, wat haar de bijnaam Foghorn (misthoorn) opleverde. Eind jaren 50 zong ze in het groepje Susie & The Hula-Hoops, waar ook de latere T-Rex-zanger Marc Bolan deel van uit maakte.
Shapiro overtuigde haar ouders om zanglessen voor haar te betalen en kwam zo terecht bij Maurice Berman's Singing Academy. Daar werd ze in 1961 op 14-jarige leeftijd ontdekt door John Schroeder, die erg enthousiast was over haar stem. Hij maakte een opname en liet het aan zijn baas, de producer Norrie Paramor horen, die in eerste instantie dacht dat de stem van een jongen was.
Shapiro kreeg een contract en mocht direct haar eerste singletje opnemen. Schroeder zocht naar een liedje dat goed bij haar leeftijd paste en schreef met Mike Hawler voor haar "Don't treat me like a child". Het was direkt raak. Ze schoot naar de derde plaats in de UK Charts.
Als opvolger wilde Schroeder niet in hetzelfde thema blijven hangen en schreef "You don't know". Met dat nummer had ze haar eerste nummer 1-hit en werd daarmee de jongste zangeres met een nummer 1-hit in het Verenigd Koninkrijk.
Haar grootste hit had ze echter met haar derde single: "Walkin' back to happiness".
Ondanks dat ze met dit nummer weer een Britse nummer 1-hit scoorde, het nummer ook in de Verenigde Staten werd uitgebracht en ze het mocht zingen in de populaire Ed Sullivan Show, kwam het daar niet verder dan één week op de honderdste plaats in de Billboard Hot 100. Bij ons was het echter een monsterhit. Shapiro zelf had dit succes niet verwacht, omdat ze het nummer nogal oubollig vond.
Begin 1962 had Shapiro haar laatste grote successen met "Tell me what he said" en haar debuutalbum "'Tops' with me".
The Beatles, Helen, Dusty Springfield en Billy J. Kramer
In Engeland bleef ze gedurende de jaren 60 ook doorgaan met het uitbrengen van nieuwe nummers, maar kon daarmee het succes van 1961 niet meer evenaren. Na "Tell me what he said" had Shapiro nog zeven hits, waarvan de nummer 8-hit "Little Miss Lonely" uit 1962 de grootste was. Hoewel haar platen minder goed verkochten bleef ze begin jaren 60 erg populair.
In 1963 toerde ze samen met The Beatles door Engeland, waarbij The Beatles onder haar naam op de affiches stonden. Op 4 oktober 1963 traden Helen Shapiro en The Beatles allebei op in het televisieprogramma Ready Steady Go!. Shapiro zong daar haar nummer "Look who it is". In het clipje zingt ze John Lennon, George Harrison en Ringo Starr toe. Gedurende de tournee door Engeland werden de Beatles populairder en werden zij de hoofdact. John Lennon en Paul McCartney schreven voor haar het nummer "Misery", maar Shapiro's producer Paramor koos ervoor het nummer "Queen for tonight", een cover van Johnny Hallydays "King for tonight" uit te brengen. "Queen for tonight" werd een bescheiden hitje en The Beatles namen "Misery" later zelf op voor hun album "Please Please Me".
In 1963 toerde ze samen met The Beatles door Engeland, waarbij The Beatles onder haar naam op de affiches stonden. Op 4 oktober 1963 traden Helen Shapiro en The Beatles allebei op in het televisieprogramma Ready Steady Go!. Shapiro zong daar haar nummer "Look who it is". In het clipje zingt ze John Lennon, George Harrison en Ringo Starr toe. Gedurende de tournee door Engeland werden de Beatles populairder en werden zij de hoofdact. John Lennon en Paul McCartney schreven voor haar het nummer "Misery", maar Shapiro's producer Paramor koos ervoor het nummer "Queen for tonight", een cover van Johnny Hallydays "King for tonight" uit te brengen. "Queen for tonight" werd een bescheiden hitje en The Beatles namen "Misery" later zelf op voor hun album "Please Please Me".
Nadat met The Beatles de beatmuziek populair werd, ging de populariteit van Helen Shapiro achteruit. In 1964 had ze haar laatste Britse hit met "Fever". Daarna ging ze tot 1969 door met het opnemen van singles, maar deze kregen nauwelijks bekendheid.
Dit is haar eerste EP, met daarop de haar eerste twee sngles, uit 1961.
Dit is haar eerste EP, met daarop de haar eerste twee sngles, uit 1961.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten