Lena Bourne Fish – Gilgarrah Mountain (1941)

Lena Bourne Fish – Gilgarrah Mountain (1941)

Dit is een Frank Warner opname, dezelfde folklorist die Tom Dooley opdook en die ook een hand had in de oudste House Of The Rising Sun-opname. Heruit op de Warner collectie Her Bright Smile Haunts Me Still. Mevrouw Bourne Fish uit Bourne, Massachusetts groeide op in een geslacht dat toen al twee eeuwen lang songs verzamelde. Jaren ging ze ervan uit dat die allemaal met haar mee het graf zouden ingaan, tot ze op haar 67ste die songcatcher met opnameapparatuur aan de deur kreeg en – begrijpelijk – helemaal heropleefde. Haar Gilgarrah Mountain is eerder een verbastering dan een bestaande berg. In de diverse Ierse versies gaat het eerder over the Wicklow Mountains, Kilmagenny Mountain, Cork & Kerry Mountains of Kilgarry Mountains.

Lena Bourne Fis, of “Granny Fish”, zoals ze bekend stond, groeide op in de stad Black Brook en bracht de eerste 24 jaren van haar leven door in het noordoostelijke gedeelte van het Adirondack Park. Het was daar dat ze een immens repertoire erfde van haar ouders en grootouders.

Song verzamelaars Anne en Frank Warner, Helen Hart Ness Flanders en Marguerite Olney bezochten mevrouw Fish in de vroege jaren 1940 en maakten opnames. Ze was toen in haar late jaren zestig. Ze zong bijna 100 liederen voor de Warners gespreid over vier opnamesessies.

Het is uit deze opnamesessies dat deze song komt.

 

Covers : Seamus Ennis (1951) [Alan Lomax-opname als Whiskey In The Jar, uitgebracht op 12" lp-formaat in '55 (Columbia); dat moet zowat de eerste lp geweest zijn met oorspronkelijke traditionele Ierse muziek, gemaakt dus door een Amerikaan; ook in Engeland, Schotland, Frankrijk, Italië, Spanje, Rusland, Afrika, India was hij plaatselijke klankentappers voor; telkens knapte hij het vuile werk op waar locale folkloristen toen nog hun academische neus voor ophaalden], Chad Mitchell Trio (1961) [met Roger McGuinn], Bob Gibson (1961) [als Gilgarry Mountain (Darlin' Sportin' Jenny)], Highwaymen (1962) [idem], Two Tones (1962) [zijn Tommy Whelan en Gordon Lightfoot op live abum (Chateau)], Peter, Paul & Mary (1965) [idem], Dubliners (1967) [idem], Thin Lizzy (1973) [ook Ieren; oorspronkelijk als joke bedoeld; wilden de draak steken met Clancy Brothers achtige versies (een beetje zoals Elvis met Blue Moon Of Kentucky - zie daar)], Spinners (1984) [niet de soulgroep (US) maar de folkgroep (UK) met die naam], Pogues (1990) [en Dubliners], Jerry Garcia & David Grisman (1996) [idem], Metallica (1998) [Thin Lizzy fans], The King (1998) [genuine Elvis impersonator], Roger McGuinn (2001) [met Tommy Makem van Clancy Brothers faam], Irish Tenors (2010) [alle als Whiskey In The Jar].

Dit is Folk van het zuiverste vuurwater; zolang de bodem van de beker niet te zien is bestaat er geen reden om ermee op te houden, ongeacht waar men plezierig mee bezig is. Verhaalt over een struikrover die steelt om te zuipen en te vrijen, af en toe wel eens tegen de lamp loopt maar dan toch altijd weer uit de gevangenis weet te ontsnappen en van voor af aan opnieuw begint. Volgens Alan Lomax was deze levendige outlaw ballad misschien wel inspiratie voor John Gay’s The Beggar’s Opera, ook met Robin Hood-achtige struikrovers in de hoofdrol. Diverse versies van Ierland tot Nova Scotia en West Virginia. Opgepikt door die uitgeweken Ieren in Amerika The Clancy Brothers, daarna op de rug van de folk-boom doorgegeven aan The Highwaymen en dan zo terug naar Ierland en The Dubliners. Dat er – op de Lomax-opname na – geen oudere Ierse versies bestaan dan de sixties! Men gaat er al te gemakkelijk van uit dat die hele traditionele Ierse pubcultuur van alle tijden is, maar vóór de fifties was het lang nog niet de gewoonte om te zingen in pubs. Dat kwam pas op nadat daar ook vrouwen werden toegelaten.

Gilgarrah Mountain