Skip James – I’m so glad ( 1931)
Opgenomen tijdens zelfde sessie als zijn 20-20 Blues en Devil Got My Woman. Ook hij verdween nadien van het bluestoneel om pas in de ’60s herontdekt te worden (door John Fahey en Henry Vestine van Canned Heat).
Skip James was geen vrolijke, onstuimige bluesman. Hij ging een aantal van dezelfde donkere plekken binnen die Robert Johnson enkele jaren later ook zou opzoeken. Hij sleept zijn toehoorders mee en laat hen weinig fraais zien, de donkere kant van het bestaan.
Het was niet zo dat James de blues zong om er beter van te worden maar wel om er voor te zorgen dat zijn publiek zich net zo ellendig voelde als hijzelf. “Devil Got My Woman” bijvoorbeeld is een diep enge song die je nekharen doen rechtstaan.
James’s handelsmerk kwam van zijn E-mineur tuning, die hij “cross-noot tuning” noemde. Zijn ongewoon geluid, falset zangstem, en vaardigheid met de gitaar overtuigden Paramount Records talent scout HC Speir ervan om Skip James een auditie te bezorgen bij Paramount op 111 Farish Street in Jackson. In februari 1931 nam hij 18 song op in de studio van Paramount’s Grafton, Wisconsin. Tijdens deze sessie nam James nummers op als “I’m so glad”, “Devil Got My Woman”, “Special Rider Blues” en “20-20 Blues”.
Cream had een monsterhit met “I’m so glad”.
Skip James’ begrafenis in ’69 werd bekostigd met de royalty’s van de Cream-cover.
Covers : Cream (1966) , Litter (1967) , SRC (1968) , Dave MacKenzie (1999) [in medley met Steel Guitar Rag], Beck (2002) [in film Soul Of A Man]
Maar kijk wat ik vond bij Ida Cox :
Dit is haar opname van “I’m so Glad”. Deze staat zeer dicht bij Skip James versie, alleen is ze twee jaar ouder (10-1929) op Paramount (12965)
Oordeel dus zelf maar
Skip James – I’m so glad (1931)
Ida Cox – I’m so glad 1929)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten